Süveyda'ydım ben 19 yaşında, tek hedefi üniversite sınavında ilk 3'e girmek olan o kızdım. Sırf bunun için mezuna kalmıştım. Ailem öz ailem değildi. Öz ailem beni terk etmişti ve onları merak etmiyordum. Ta ki karşıma garip, tehditkar notlar çıkana...
Merhabalar!! Bu bölümmm! Bu bölüm en başından beri aklıma doğan ilk sahnelerden oluşan ve bana göre en kilit bölüm. Her şeyin sebebini anlayacağınız, bir şeyleri çözeceğiniz o bölüme geldik güzellerim. Hemen bölümü okumaya uçun. İyi okumalar!
Şarkılar: Gönül Davası- Emir Can İğrek Dip- Madrigal Bir Derdim Var- mor ve ötesi Porselen Kalbim- Sena Şener Aşkın Yalanmış- Göksel
~Daha çook şarkı var koymak istediğim, bu bölümü anlatan ama durdurdum kendimi :)
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
16. Bölüm: YANARDAĞ PATLAMASI
"En güvendiğimiz insanlar mı öğretirdi bize kimseye güvenmemek gerektiğini?"
Hulm: Sana gitme demiştim, neden beni dinlemiyorsun?
"Sen de bir defol git artık be!" diye telefonumu kapatıp yan koltuğa attacakken bir mesaj daha geldi. Bu mesaj komiserdendi. Gözlerim hemen mesaja kitlendi. Babamın yakın arkadaşının onları bilerek zehirlediğini itiraf ettiği için içeri atılacağından bahsettiği bir mesaj atmıştı. Buna zerre kadar inanmıyordum ama elimden yapacak başka hiçbir şey gelmiyordu. Kafamı kaldırdığımda sarı ışık yanıyordu. Telefonu bu sefer gerçekten yan koltuğa attım. Yeşili gördüğüm gibi gazlayıp yola devam ettim.
Ablamın attığı konuma vardığımda gözlerim arabamı park edecek bir yer arıyordu. Bir arabanın çıktığını gördüğümde onun yerine park ettim ve çantamı alıp arabadan çıktım.
Ablamın nerede oturduğunu bulabilmek için etrafa bakınırken aklıma lanet olası telefonumu almadığım geldi. İnşallah Meriç beni aramazdı. Meriç beni arayıp ulaşamazsa kafayı yerdi. Evet, bunu biliyordum ama üşengeç kişiliğim geri arabaya dönmek istemiyordu. En sonunda bana el sallayan gözleri ağladı ağlayacak gibi duran ablamı gördüğümde ona doğru hızlıca yürümeye başladım. Yanına oturdum ve masanın üzerinde duran ellerini tutarak "Ne oldu sana?" dedim.
Gözyaşlarını parmağıyla silerken hıçkırdı. "Süveyda," dedi. "Ablacığım hiç iyi değilim."
Ablam beni iyice korkutmaya başlamıştı. "Feridun mu bir şey yaptı?" dedim. Hızla kafasını salladı.
"Sen geldiğinden beri ondan eskisi kadar korkmuyorum. Sorun annem. Sorun annemin canı," dediğinde kaskatı kesildim.
