Pokemon - Will'in Laneti

18. Bölüm

İlk negatif kökler binanın camlarını patlatıp tahliye sirenleri çaldığında Amelie ile annesi Artemisia, alışveriş merkezinin üçüncü katındaydılar. Önce üst katlardan cam kırılma sesleri duyuldu. Sonra da bir çığlıktır koptu. Amelie ile annesi diğer herkes gibi orta boşluktan üst kata baktıklarında havada yılanlar gibi kıvrılan kökleri gördüler. Kökler oracıkta donakalan bir adamı yakalayınca çığlıklar yerini meraklı bakışlara bıraktı. Ama sadece birkaç saniye. Kökler adamı orta boşluktan aşağı bıraktı ve adam sertçe yere çakıldı. O an ilkinden de yüksek ikinci bir çığlık koptu ve sirenler çalmaya başladı. Amelie ile annesi hızlı adımlarla merdivenlerden aşağı inerken kökler yemek katını dağıtmakla meşguldü. Alüminyum masalar, sandalyeler, insanlar ve pokemonlar ya yakalanıyor ya da aşağı düşüyordu. Çıkışa yakın olanlar kaçmayı başarırken Amelie ile annesi binanın içinde tam da kalabalığın ortasında kalmışlardı. Çıkamıyorlardı çünkü kökler çoktan girişi kapatmışlardı. Poketopları peş peşe patladı. Kalabalığın içindeki pokemon eğitmenleri dövüşmeyi seçmişlerdi. Ateş topları, yıldırımlar, ışınlar havada uçuştu. Ama hiçbiri işe yaramıyordu. Kökler hem pokemonları hem de eğitmenlerini havaya savurdular. İşte o an devreye Artemisia girdi. Mor ışıkların dans ettiği ellerini öne uzattı. Sonra da tıpkı bir kökü yakalar gibi sıktı. Çıkış kapısını kapatan iki kök de sanki görünmeyen dev birer ele yakalanmış gibi oldu. Etrafları mor bir ışıkla çevrelenirken kurtulmak için kıvrılmaya başladılar. Artemisia ise bırakmadı. Tüm gücüyle çekti. Ta ki kökler kopana kadar. Kökler kopar kopmaz büzüşüp küle dönüştü.

"Koşun!"

Artemisia'nın komutuyla kalabalık çıkışa akıp etti. Artemisia ise kalabalığı durdurmaya çalışan başka bir kökü yakalayıp kopardı. Sonra başka bir kökü sonra da başkasını. Köklerin sonu yok gibiydi. Artemisia insanla binayı boşaltıncaya kadar savaşmayı sürdürdü. Son kişi de kendini dışarı attığında içerde sadece kendisi ve aşırı derecede korktuğu halde annesini terk etmeyen Amelie kalmıştı.

"Sen neden gitmiyorsun Amelie?"

"Seni bırakamam Anne."

"Sayıları giderek artıyor Amelie, onları daha fazla engelleyemem. Dışarı çıkmalısın."

"Ama Anne..."

"Dışarı çık! Ben de arkandan geleceğim."

Amelie kapıya yöneldiği anda dev bir kök yolunu kesti. Artemisia anında müdahale edip kökü yakaladı. Sonra bir başkası Amelie'nin önünden zemini parçalayarak çıktı. Artemisia onu da yakaladı. Amelie, korkuyla annesine baktığında bir başka kök gördü. Ancak bu kez hedef Amelie değil, Artemisia'ydı. Artemisia'nın arkasından başını sinsice kaldırdı. Tıpkı bir yılan gibi. Zıpkın gibi hedefine nişan aldı.

"Anne arkanda!"

Kök, Artemisia başını bile çevirmeden ok gibi fırladı. Artemisia'nın sırtından girip kanlı başını karnından çıkardı. Artemisia'nın gözleri büyüdü. Ellerini karnına götürdü. Avucuna açıp baktığından eli kanla kaplandı. Ağzının kenarından kan sızdı. Bir başka kök de önünde belirdi. O da Artemisia'ya saldırarak karnından girip sırtından çıktı. Sonra bir başkası daha. Her darbede sarsıldı Artemisia.

"Anneee!!!"

Amelie dizlerinin üzerine düşüp tiz bir çığlık attı.

"Anneee!!!"

Sonra daha kaba bir şekilde haykırdı. Soluk alışverişi hızlanırken hırlamaya başladı. Gözleri mor ışıklar saçarak parladı. Ayağa kalktığında ışıklar bedenini tıpkı bir alev gibi sarmıştı. Kökler, Artemisia'yı bırakıp Amelie'yi hedef aldılar. Onlarca kök aynı anda atıldı. Amelie çığlık attı.