"Sen bence çok ileri gitmeye başladın artık!" diye bağırdım artık.
"Şu Yusuf meselesini fazlasıyla abartıyorsun!" dedim. Güldü alayla. Şuan çok sinirliydi ve gözü hiçbir şey görmüyordu.
Bana doğru yaklaşmaya başladı ve duvarla arasına aldı. "Kıskanı...
Gözlerimi aralamamla birlikte gözüme çarpan ışıkla yüzümü buruşturdum. Kaç saattir uyuyordum hiç bilmiyordum ama başım feci ağrıyordu. Yerimde doğrulduktan sonra şakaklarımı ovdum. Yataktan kalktıktan sonra banyoya gittim. Yüzümü yıkayıp havluyla kuruladım. Babamın durumu nasıldı hiç bilmiyordum.
Salona gitmemle Ceren ile karşılaştım. "Ay hele şükür be." dedi ve ayağa kalkarak yanıma ulaştı. "Günaydın uykucu." dedi ve omzuyla omzuma vurdu. Kaşlarım çatıldı. "Günaydın. Sen niye böyle neşelisin?" diye sordum.
"Affetmeyecek misin?" diye sordum. Başını iki yana salladı. "Ay hadi hazırlan da çıkalım. Abimi arayayım bende," demesiyle kaşlarım çatıldı. "Niye arıyorsun? Kendimiz de gidebiliriz," dedim. Göz devirdi. "Şu abime karşı inatlarını bırak. Bi' yık duvarlarını!" demesiyle omuz silkerek kollarımı göğsümde kavuşturdum.
"Abinle aramda hiçbir şey yok! Şöyle şeyler söylemeyi bırak artık." diyerek tekrar Ceren'in odasına girdim. "Senin kıyafetlerin bana olur mu ki?" diye mırıldandım.
"Ay yok olmaz. Abim senin kıyafetini getirtti zaten." dedi ve karşımdaki koltuğun üstünü işaret etti. Kaşlarım havalandı. Gayet güzel kıyafetlerimi getirmişti.
"Tamam ben üstümü değiştireyim o zaman." dememle odadan çıktı. Üzerimi değiştirdikten sonra aynanın karşısına geçtim.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Hadi çıkalım. Abimi arayacağım." dedi ardından telefonundan bir şeyler yaptı. Telefonu elinden alarak durdurmamla bakışları beni buldu. "Abini falan aramayacaksın. Kendimiz gideriz," dedim.
"Tamam bi' kahvaltı yap da bari." dedi. Başımı sallamamla beni mutfakta bekleyeceğini söyleyerek odadan çıkmıştı. Masanın üstündeki not dikkatimi çekmiş ve elime alarak okumak için, göz hizama getirmiştim.
"Günaydın Peri kızı. Hastaneye gelmeyi unutma." -Emre
Gülümsedim. Bunun Emre abinin yazdığı o kadar belliydi ki. Notu cebime sıkıştırdıktan sonra odadan çıkmamla mutfağa geçtim. Saçımı kulağımın arkasına sıkıştırdıktan sonra masaya oturdum. Çayı doldurmamla birlikte kahvaltı etmeye başlamıştım. "Serkan mesaj atıp duruyor. Engelleyeceğim o olacak," diye mırıldandı kendi kendine. Bugün o da baya keyifliydi.
"Bence engelleme. Gerçi yaptığının da mantıklı bir açıklaması olamaz," diye mırıldandım. Bu durumu bir çok kişi yaşıyordu ve hiç hoş değildi böyle yapmaları. "Hım. Doğru aslında, üf aman neyse!" dedi en sonunda. Güldüm. Çayı avuçlarım arasına almamla sıcak bir yudum aldım.
