"Sen bence çok ileri gitmeye başladın artık!" diye bağırdım artık.
"Şu Yusuf meselesini fazlasıyla abartıyorsun!" dedim. Güldü alayla. Şuan çok sinirliydi ve gözü hiçbir şey görmüyordu.
Bana doğru yaklaşmaya başladı ve duvarla arasına aldı. "Kıskanı...
İlk bölümler ikisine kaç yaş dediğimi unuttum. Hatırlayan hatırlatsın..
**
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Size upuuzun bir kaoslu bölüm getirdim. Kıymetimi bilin :')
***
"Ne demek sevdiğim biri var?!" dedi Ali şaşkınlıkla. Dudaklarımı büzdüm öyle der gibi. "Aldığınızı umuyorum cevaplarınızı. Üzgünüm ama sizi biri yalan söyleyerek getirtmişler buraya. Kusura bakmayın, iyi günler." diyerek onlara baktım. Tepki vermelerini bekledim. Ali sinirle soldu ve ardından yerinden kalkarak masada duran çiçek ve çikolatayı alarak bana döndü.
"Bunları ben aldım. Yolda yiyeceğim." demesiyle şaşkınlıkla ona baktım. Bunun derdine mi düşmüştü cidden? "Afiyet olsun." dedim sırıtarak. Gözleri kısıldı ardından suratıma bakmadan salonu terk etmişti. Ailesi hemen Ali'nin peşinden giderken arkalarından bakmakla yetinmiştim. "Kızım," dedi babam. Bakışlarım onu buldu.
"Ne yaptığını zannediyorsun?" dedi.
"Böyle bir şey olmayacağını onlara tatlı dille anlattım. Olan bu," diyerek yerimden kalktım ve mutfağa geçtim. Mutfağı toplamaya başladığımda Ceren geldi yanıma. "Kızım başka çözüm bulamadın mı!? Sevdiğim biri var ne demek! Şimdi herkes tüm mahalle, bunu konuşacak farkındasın değil mi?" demesiyle gözlerimi yumdum. Elimi tezgaha yaslayıp oraya tutundum.
"Maalesef." diyerek mırıldandım. "Aklıma başka bir şey gelmedi. Bir tek bu geldi, yapacak bir şey yok." dedim sırıtarak.
"Abim neler düşünecek bunun farkında mısın peki?" demesiyle tırnaklarımı avuç içime bastırdım. Korktuğum taraf buydu ya zaten. Sevdiğim olduğunu düşünerek aramıza mesafe koyacaktı. Çok iyi tanıyordum onu. Zaten aramız pek iyi değildi bu sıralar, şimdi daha da berbat olacaktı.
İyi hissediyordum maalesef. Emre abinin mutfağa girmesiyle masayı unladım ve hamuru açmaya başladım. Tam arkama geçmesiyle yutkunmaya çalıştım. Ben böyle odaklanamazdım ki! "Kurabiye yapacağım. Az uzaklaşır mısın, abicim?" dedim arkamı dönüp ona bakarak. Bakışları sertleşti biraz. Ceren koşarak mutfaktan çıkmasıyla arkasından bakakaldım.
Tabi çıkarken kapıyı kapatmayı unutmamıştı. Harika!
"İşim var. Onu hallediyorum," dedim ve hamuru yoğurmaya devam ettim. Birkaç adımla bana iyice yaklaşmasıyla sırtım göğsüne çarpıyordu. Eğilmiştim ve pudra şekerini çıkarmaya çalışıyordum, doğrulduğumda sırtım göğsüne çarpacaktı. Biliyordum. "Eee, işim var. Lütfen birazcık geri çekilir misiniz?" dedim ne diyeceğimi bilemeyerek.
"Sizli bizli mi olduk?" dedi fısıltıyla. Heyecandan elim ayağım titrerken, elimdeki bardak yere düştü. Gözlerim kocaman açılmasıyla utançla yumdum gözlerimi. O an bir kahkaha patlatıldı. Emre abi kahkahayla bana gülerken, suratına yapıştırmamak için kendimi zor tuttum. Eğilerek cam kırıklarını toplamaya başladım.
