Destined To A Marcos | (OOTM Book #2)

Forteen

Cali's POV

"Anong relasyon ninyo ni Jake? Is he one of the reason why you let me go?"

Napalingon ako bigla sa likuran ko para harapin ang nagsalitang iyon.

"S-sandro."

Hindi maganda ang tingin nito sa akin, parang kaya niya akong kainin ng buhay sa pagtitig lang niya.

Lumapit siya sa akin habang masama ang tingin, nagulat pa ako ng hawkaan niya ng mahigput ang braso ko. Nag-igting pa ang kanyang mga panga.

"Tell me Cali. Do you love my friend?" Marrin ang pagkakasabi niya non. Nakakatakot pa ang mga mata niya. Unti-unti ring humihigpit ang hawak niya sa braso ko.

"W-what the hell are you talking about Ssndro? Will you please let go off me now." Pagtataray ko sakanya kahit natatakot talaga ako sa presensya niya.

"Answer my goddamn question first!"

Pilit kong hinihigit ang braso ko sa pagkakahawak niya. "Hinaan mo nga ang boses mo Sandro! Hindi kana nahiya sa mga kaibigan natin."

"Ang sabi mo sa akin noon ay you see him as your big brother. Bakit ngayon ay parang kalandian na ang tingin mo sa kanya?! Bakit? Isa ka na ba sa mga babaeng naicheck in niya sa 5 star hotel ha?"

Natatakot ako sakanya pero mas namutawi ang inis ko sa kanya. He sounds like he's my possessive boyfriend. Gusto ko sanang isipin na nagseselos siya, pero mas iniisip kong dala ng gamit niya iyon sa akin.

"Ano ba yang pinag-iiisip mo? We're just friends. Me and Jake are friends since the start at magiging magkaibigan parin kami hanggang huli. Bakit ganyan mo ako pagisipan? Sa tingin mo ba pokpok ako kaya gagawin ko yun sa kaibigan ko? Kung sabagay nga ay wala akong ibang minahal kung di—."

"Stop it! Basta ito ang tatandaan mo, Calista." Idinuro niya ako ng isa niyang kamay.

"Don't you dare fall inlove to my friend. Hindi mo magugustuhan pag ako na ang naubusan ng pasensya. Dont.You.Dare." mariin at tila nagbabanta niyang sabi saakin kasunof ng oagbitaw niya sa pagkakahawak sa braso ko, at naglakad na siya palayo sa akin.

Pinipigilan kong huwag maiyak dahil haharap pa ako sa mga kaibigan ko. Dinala ko ang nga nakuhang pagkain at inilagay sa isang tray.

Nakayuko ako ng makasalubong ko si Paolo. Natatakot na baka makuta nito ang namumula kong mga mata.

"What took you so long? Alam mo kakapasok lang din ni Sandro sa Movie room. Tara na–."

"Na wala ang gana kong manood, Paolo. Tell them I'll just rest."

"Are you sure? Ikaw ang nagaaya sa amin na manood kanina."

"I need rest Paolo. Will you please vring this to the movie room instead." Sabi ko saka abot sakanya ang tray ng nga kinuha kong pagkain para sa kanila. Sabay mabilis na naglakad paakyat ng hagdan papunta sa kwarto ko.

Pagsara ko ng pinto ay sumandak ako doon at hindi ko na napigilan ang mga luha na kanina pang gustong kumawala. Napahagulgol na ako habang takip-takip ko ang bibug ko para walang makarinig sa akin.

Kaikan kaya mawawala ang galit niya para sa akin, sa ginawa ko? Hindi lang naman siya ang nahiraoan at naipit sa sitwasyon namin noon.

Nahirapan din ako at nahihiraoan hanggang ngayon.

Kailan ba niya maiintindihan yon?

Nang mahimasmasan ako sa pag-iyak ay hunuga ako sa kama at hindi ko na namalayang nakatulog na pala ako.

........

Dahan-dahan kong idinilat ang mga mata ko ng tila makarinig ako ng mga nag-uudap sa paligid ko. At ng tuluyan ko ng maibujas ang mata ko ay nakita ko si Marcus at Bryan.