Destined To A Marcos | (OOTM Book #2)

One

5 years later.....

Cali's POV

Hindi ko maalis ang mga tingin ko sa mga maleta kong nasa sahig. Nakaayos at handa ng harapin muli ang katotohanan. Hindi ko alam kung tama ba ang gagawin ko, ngunit sabi nga ng iba ay nasa huli ang pagsisisi. Ang tanong. Nagsisi nga ba ako?.....

Oo at hindi.

Oo, babalik na ako sa pilipinas. And this time, for good.

Pwede ko na ngayong sabihin na nagtagumpay ako sa aking mga pangarap. Pag katapos kong makakuha ng 'Master of Laws' ay napagpasyahan kong magaral muli for the highest degree in Law ang 'Doctor of Juridical Science'. Thankfully I did it! Natapos ko ang degree na iyon. Pagkatapos naman ay nakakuha agad ako ng license. Which finally makes me...

Calista Yvonne G. Salvador, Esq.

Hindi ko man nagawa ang ipinangako ko sa tatay ko na kukuha ako ng degree na pampolitiko upang sundan ang mga yapak niya. Ngunit nag iba  lang ang takbo ng isip ko ng nasa US ako at pinipikit magbago at mahanap ang sarili ko. Hindi sa ayaw kong maging politiko gaya ng tatay at ng lolo ko. Pero pwede naman magiba ang takbo ng hangin habang may oras pa diba?

Living here in the U.S makes me feel so lonely. Wala naman akong magagawa dahil ito ang pinili kong gawin.

Pero at the end of the day alam kong may mga kaibigan parin ako dito na kaya akong tulungan. But as much as I love them, hindi ko rin naman nakakalimutan ang mga kaibigan ko sa pilipinas. Hindi ko naman kayang kalimutan ng ganon lang ang mga iyon dahil malaking parte na sila ng buhay ko kahit ilang taon akong nawala. Tinatawagan at kinakamusta pa rin naman nila ako from time to time. Nagalit pa nga sila sa akin dahil hindi man lang daw ako saknila nagsabi na aalis na ako ulit.

Marami na rin ang nagbago sa akin, my aura at lalo na ang aking appearance. Maikli na ngayon ang buhok ko at may kulay na 'light brown'. Napapansin ko rin ang pagpayat ko ng sobra dahil sa kakulangan ng tulog at kain lalo na nung nagaaral pa ako for my doctorate. Sabi nga ng mga kaibigan ko ay masyado ko na raw napapabayaan ang sarili ko.

Eto nanaman, uuwi nanaman ako ng Pinas. Alam kong marami ng nagbago. Ngunit hindi pa rin maaalis sa akin ang pagiisip ng nga maaari nanamang mangyari sa akin doon. Ano naman kaya ngayon ang surpresang bigay para sa akin nito?

......
Flashback (3 days ago)

"Anak uwi ka na dito." Nagmamakaawang sabi ni dad habang kausap ko siya sa telepono.

I giggled. "Nako dad miss mo lang ako eh."

"Aba! Shempre naman. 5 years ka kayang hindi umuuwi dito sa pilipinas. Paano ko naman hindi mamimiss ang panganay ko kung gayon." Sabi ka nito.

Nawala ang ngiti ko. "Do I really need to, Dad? I mean, kailangan ko ba talagang bumalik pa ng pilipinas?"

"Oo anak, kailangan talaga. Kailangan kita." Sabi ni dad.

"I- baka mawala lang ulit ang sarili ko dyan. Mahirap na dad, hindi ko na kakayanin." I replied to him. "Nagkita naman tayo one year ago, sa graduation ko, diba? Tsaka I can help you naman kahit nandito ako. Tungkol saan ba dad?"

"Anak, nandito kami na pamilya mo sa pilipinas. We won't let anything happen to you. Palagi kaming nandito, kung saan ka tunay na nagmula. And plus, nagtagumpay ka na sa mga pangarap mo. I think It's time for you to take a rest naman muna. You have been doing so great that you don't find the time to take care of yourself naman. Oo nga, nagkita tayo ng graduation mo dahil pinuntahan ka namin jan. But two days won't make it up sa mga taon na di ka namin kasama dahil gusto mong mapag isa."