Destined To A Marcos | (OOTM Book #2)

Nineteen

Cali's POV

Tinignan ko siya sa mga mata niya. Tila hindi ko mabasa ang iniisip nito.

Tumango nalang ako. "The building should start as soon as possible. Please excuse me for a moment." Sabi ko sa dalawa. Nauna akong maglakad habang sumunod si Sandro sa likod ko.

Nagtitinginan ang mga nagtatrabaho dito. Hindi ko alam kung nagdududa sila kung bakit kami magkasama o masisiyahan pa sila.

Ng makalabas ng site ay tatanggalin ni Sandro ang helmet na suot suot ko. Agad ko naman hinarangan ang kamay nito. "I can take it off my self." At tinry na tanggalin ito.

Fuck! Napakahihpit naman nito.

Ng mapansin niya siguro na hindi ko kaya ay tinaboy naman niya ang kamay ko at kinanya ang pagtatanggal nito.

"Get in the car." Ani niya pagkatapos ilapag sa table malapit sa amin ang helmet.

Kumunot ang noo ko. "Get i— why would I get in your car."

Tinitigan niya ako. Ngayon ko lang napansin na nagiba na siya kung tumingin sa akin. Kung ng muli kaming magkita ay parang sinusumpa na niya ako, ngayon ay... parang napasoft na ng tingin niya sa akin. Ano ang meron...

Wala naman akong magagawa kaya sumakay nalang ako. Bago ang sasakyan nito ngayon. Sabagay 5 taon na rin naman ang nakalipas at alam kong mas gumanda ang buhay nito, personaly and financialy.

"Saan mo ako dadalhin?" Tanong ko, in much calmer voice.

Maganda na rin siguro ito para malayo ako sa Paul na iyon. Nasisira ang araw ko sa kanya.

"Deep in thoughts?"

Napasinghal ako. "You haven't answered my question."

"Sino yung isang lalaking kasama mo doon kanina?" Nagulat ako sa sinabi niya. May alam ba siya?

"The engineer."

"Just the engineer? I doubt that." Halatadong hindi ito kumbinsido.

I just sighed and looked out on the window.

Hinintay kong itigil ni Sandro ang sasakyan. Hindi ko na alam ang dinadaanan niya. Ng tumigil na siya ay nagtaka ako at lumabas na agad ng kotse.

"Bakit naman tayo nasa bangin." Sabi ko.

He chuckled. "Bangin talaga ang napansin mo at hindi ang view ha?"

Nilibot ko pa lalo ang paningin. Open air ang lugar, mahangin, may bangin at kitang kita ang manila.

May ganito pala dito.

Sa lakas ng hangin ay hinahangin ang buhok ko. Sa sobrang lamig ay parang nawawala ang sinasabi ni Marcus na kamanhidan ko. Nagbabasa ang mata ng hindi ko alam.

Bumabalik sakin ang last ng alala ng nakaraan, simula ng si Paul pa, hanggang nagtapos na kay Sandro. Lahat ng sobrang kinaharap ko ng may kasama at mag-isa. Mga gabi na iniyak ko ng sobra-sobra. Bakit parang ang malas ng buhay ko sa mundong ito.

"You look so deep in thoughts simula pa kanina."

"Bakit mo ako dinala rito?" Pagpupunas ko sa luha.

He cleared his throath. "Sabihin mo muna sa akin ang dahilan ng pag-iyak mo."

Ano naman ang pake mo.

"Gusto mo talagang malaman?" Sinulyapan ko siya na nasa gilid ko na pala.

He creap in a small smile. "Kung pagbibigyan mo ako. Pero.. wait lang." Ani nito at may kinuha sa compartment ng sasakyan niya. Dala dala niya ang dalawang directors chair.