Destined To A Marcos | (OOTM Book #2)

Twenty Six

Cali's POV

"What are you doing here? Aren't you busy, huh?" Tanong ko kay Sandro habang nakatitig parin siya sa akin at galit na galit, nakatayo sa harapan ko.

Inalok naman siya ni Marcus ng inumin pero itinaboy niya iyon. Pinaupo ni Luis si Sandro sa tabi ko, pero hindi ito nagsasalita.

"Bakit ba ganyan ka makatingin sa akin?" Tanong ko sa kanya. Nakita ko namang bumaba ang tingin niya sa suot ko. Napalunok muna siya at gumalaw ang kanyang adams apple.

"Damn it!" Aniya kasunod ng pagtayo at paghila sa braso ko.

"Sandro, what are you doing!"

"Go home. Ihahatid na kita. May anak na naghihintay sayo doon."

"Ayoko pa!"

"Calista! Can you stop acting like a child!?"

"I'm not acting like a child, you asshole!"

Naningkit ang tingin nito sa akin. "What did you just say?"

Narinig kong inaawat na kami nila Luis at Paolo. Pinagtaasan naman sila ni Sandro ng boses. Galit na galit ang boses nito. Hindi ako nainform na siya na pala ang tatay ko.

"She can't control herself when she's drunk." Aniya habang kausap si Luis at tinitigan niya ito ng masama. "Papaano kung may ngyari sakanya huh? What if I didn't come here? Baka nakakalimutan niyo na hinihintay siya ng anak namin sa bahay nila."

"My child, not yours." Maikling sabi ko dito na sinamaan lang ako ng tingin.

"Hayaan mo siya Sandro. Besides, she can do what she wants." Lasing na sabi ni Marcus.

"BUT I CAN'T LET HER KISS OTHER GUY AGAIN! DAHIL I SWEAR MAKAKAPATAY AKO, AT WALA AKONG PAKIELAM KUNG MAKULONG MAN AKO HABANG BUHAY!"

Laglag ang panga naming lahat sa bulyaw na iyon ni Sandro.

Mabibigat ang hiningang binibitawan ni Sandro. Ako naman ay tulala at hindi makapaniwala na sinabi niya iyon. Alam naman ng lahat na si Jake ang tinutukoy niya. It's the scene that happened nung nasa baguio pa kami.

"Tara na!" Hinila niya uli ako patayo sa upuan. Nagpadala nalamang ako dahil mukhang hindi ako tatantanan nito.

Hindi pa kami nakakakalayo sa mga kaibigan namin ay huminto siya saglit sa paghila sa akin at hinubad ang leather jacket na suot suot niya, saka iyon ipinatong sa akin.

"Don't you fvcking dare to wear that dress again." Aniya at saka bumalik sa paghila sa akin.

Pinagbuksan niya ako ng pinto ng kotse niya pagkadating namin sa parking lot.

"Why did you go here? How do you know that I was even here at the first place? I'm having fun, but why do you have to ruin it?" Naiinis kong sabi habang kinakabit niya ang seatbelt niya.

Yes aaminin ko, palihim na tumatalon sa tuwa ang puso ko sa sinabi niya kanina pero hindi ko alam kung may dahilan ba yun. Baka umaasa nanaman ako.

"Your seatbelt." Cold na sabi nito.

"What's your problem, Sandro?"

May tama na nga yata ako dahil napaka bilis kong maging emosyonal. Naninikip ang dibdib at bumibigat ang mga mata ko dahil sa nagbabadyang mga luha na gustong makawala.

"Hindi kita maintindihan. Kung minsan nararamdaman kong wala na akong halaga sayo. Pero minsan naman pinaparamdam mo sakin na mahal mo parin ako. Ano ba talaga to, Sandro?"

Seryoso niya akong tinignan. Nakakapanghina ang mga titig niya.

"Because I care, Cali."

"Oh you care? About me? Tsh, what a lie, Sandro Marcos."