ostatnia wieczerza | chishiya, alice in borderland.

002. ciąg dalszy izolatki

— Może podzielimy się na grupy by sobie nawzajem powiedzieć. — odparła dziewczyna w niebieskiej sukience nieco zawyżonym głosem. — Wtedy nie możemy kłamać.

— Zgadzam się. Mogę dołączyć? — spytała dziewczyna w żółtej bluzce. Jasnowłosą kiwnęła głową.

— Ja też poproszę!

— Ja też mogę dołączyć? — i tak zebrała nam się pięcioosobowa grupa.

Jakiś mięśniak, zaczął krzyczeć po wystraszonym chłopaku.

— Powiedz mi mój kolor… Mów głośniej stary!

— Ale…

— Ale co? Hm? Nie powiesz mi? Ja bym ci twój powiedział…

— A wy? — podeszła do nas dziewczyna w kucykach, spojrzałam na monitor z zdjęciami. Dziewczyna nazywała się Urumi Aramaki. — Chcecie do nas dołączyć?

— Pewnie! — powiedział chłopak i stanął obok Urumi.

— Ja podziękuję, jeżeli to nie problem. — uśmiechnęłam się sztucznie.

— Pewnie, chodź. — odezwała się do chłopaka i odeszli ode mnie.

No i zostałam sama. Jak palec.

— Powiedzmy sobie swój kolor! — powiedział do blondyna ogrodniczek.

— Jeżeli chcesz przeżyć, musisz uważnie obserwować wszystkich. Musisz zapamiętać tych, którzy nie kłamią. Poza tym sam mógłbym być Waletem kier. Zobacz, już podzielili się nie grupy.

— Widzisz tych dwoje? — Chishiya wskazał na parkę w eleganckich ubraniach. — Wiesz co robili przed grą? Koleś jest pewny siebie, owinął ją sobie wokół palca. Nie pozwoli jej zadawać się z innymi uczestnikami. W tej grze, jeżeli zbudujesz niepodważalne zaufanie z jedną osobą, przeżyjesz i wygrasz.

Oparłam sie o ścianę. Obserwując napakowanego mężczyznę. Miałam ochotę wydłubać mu te oczy i uciąć język, by zamknął tą jape.

— A ona? — usłyszałam głos ogrodniczka. — Co jakiś czas zaglądała w naszą stronę.

Czyli chodzi o mnie.

— Nią, się nie martw. To moja… dobra znajoma. — parsknęłam pod nosem i poszłam zwiedzać więzenie.

— Chyba nas słyszała…

Tak szczerze, to byłam w dupie. Nie miałam partnera, i chociaż wiedziałam jaki mam kolor teraz, potem mogłam się już tego nie dowiedzieć. Po prostu byłam na przegranej pozycji.

— Czas na zgadywanie. Niech każdy wejdzie do celi. Jedna osoba na pomieszczenie.

Weszłam do celi. Oby Fuhito, mówił prawdę.

— Proszę podać kolor.

— Trefl! — powiedziałam głośno. Udało się.

Wyszłam z pokoju, i zaczęłam się rozglądać za Chishiyą. W końcu go zauważyłam, jak wychodził z celi. Całe szczęście.

— Rany, to było takie proste!

— Udało nam się. Pomagajmy sobie dalej!

Tak, pomagajcie sobie dalej. A ja zostanę wysadzona. Marzenie.

— Rozpoczyna się druga runda.

Poszłam do pomieszczenia z jedzeniem. Wzięłam sobie małą paczuszkę korzennych pierniczków i wróciłam do głównej wartowni. Weszłam do holu i od razu usłyszałam krzyk napakowanego faceta.