...සසර පුරා...
කතු අවසරයකින් තොරව උපුටා ගැනීම සපුරා තහනම්‼️
🌼27 කොටස🌼
ඉන්දු සහ කුසුම් නගරයෙන් බැසගත් පසු ඉතිරි දුර යාම සඳහා නේශාව ඉදිරියට ගෙන්වා ගැනීමට සශීර ඇය දෙස හැරී බැලුවාය.
"එනවා ඉස්සරහට"
"එයාලා යනකන් ඉමුකෝ"
නේශා පැවසුවේ තවමත් වාහනය එනතුරු මාවත අයිනට වී සිටින දෙදෙනා දෙස බලමිනි.
"එතකන් ඉන්න බෑ මෝඩි.මෙහාට එනවා..එයාලා දැන් හැමදේම දන්නවා"
සශීර බල කරද්දී නේශා අඩියට දෙකට රියෙන් බැස ඉදිරිපස මඟී අසුනට බර වූවාය.
"අම්මෝ...මං පණ බයේ ආවේ"
"කොහොමද දෙන්නා එකතු උනාම කටවල් ටික???මං එනකොටම අම්මට කියලා ආවේ ඕනෙ නැති විහිලු කරන්න එපා කියලා"
සශීර පැවසුවේ නිවසින් පිටවන මොහොතේ ඉන්දුට උපදෙස් දුන් අයුරු සිහිවීමෙනි.
"ඉන්දු ආන්ටිව දැක්කම දැන් හිතට ටිකක් අමුතුයි පොඩි අයියේ..ඉස්සර වගේ විහිලු කර කර ඉන්න නිකන් මොකක්ද වගේ"
නේශා සිය සිතැඟි වදන් බවට පෙරලුවාය.
"එයා අවුලක් නෑ කියලා මං කිව්වනේ..අපේ ගෙදරින් කවදාවත් හිතුවෙ නෑ මං ඔයා එක්ක පැටලෙයි කියලා..ඒත් එයාලා හිරූට තරමටම ඔයාට ආදරේ වෙයි"
"එයාලා තියා මංවත් හිතුවේ නෑ අනේ මං ඔයාට ආදරේ කරයි කියලා...මහ ආඩම්බරකාරයෙක්නෙ ඔයා...හඩ්ඩා..."
ඇය පැවසුවේ හුරතල් ලීලාවෙනි.සශීරගේ මුවේ සිහින් සිනහවක් ඇඳුනේ ඇය එය පැවසූ තාලයටය.
"එහෙම තමා.ඒ මගෙ හැටි...හැබැයි නේශා...මොනා කියලා කතා කළත් හැමෝම ඉස්සරහ මට හඩ්ඩා කියන එක නතර කරනවා හොඳද??"
ඔහු ඇයට තරවටු කළේ සැබෑවටමය.ඇය තවමත් ඒ නම වෙනස් කරගන්නා පාටක් නැත.
"අනේ බෑ...ඒක තමා ඔයාගෙ පෙට් නේම් එක.ඒක මං වෙනස් කරන්නෙ නෑ..නෑ...නෑමයි.."
"කන පලාගන්න තමා..."
"පලනකන් මං ඉඳී.."
"කන පලනකන් නෙමේ වෙන ඒවා කරනකනුත් නෝනාට බලන් ඉන්න තමා වෙන්නේ"
