Merdiven

11. Bölüm: Geçmişin İzleri

Zaman geçtikçe geçmişteki kalan acılar insanları değiştirir. Sustukları her yerde, her geçen gün birinin ölümüne tanık oluyorlardı.

Betül..

Bulut..

Peki ya ölüm sırası şimdi kimde olacaktı?

Beril ve Cem öylece kaldıklarında Beril kendisini Cem'den geri çekti. Ardından tekrar kapıya yönelip Cem'in yanından ayrıldı.

Cem öylece orada kaldığında Bulut'a bakındı..

Bulut'a yaklaşmayı cesaret edip yanında diz çöküp onun ölü cesedine bakındı.

*Biliyor musun Bulut.. Hiç zamanı değildi be oğlum..* dedi Cem hüzünlenerek.

Beril salona ilerlediğinde İrem hariç hepsi ayakta dikilmiş etrafı izliyorlardı. Arda hareketlenerek Beril'in yanına ilerledi.

*İyi misin?* diye sordu endişeli sesle.

Beril gülümseyerek, *Evet iyiyim.* demekle yetindi.

Arda gülümseyerek Beril'in omzundan tutup koltuğa oturtturdu. Ceylin Beril ile Arda'nın olan bu yakınlılığını çözememişti.

(EFE'NİN ANLATIMI İLE)

Uzun zamandır düşünüp taşındığım bir konu vardı. Kafam çok karışıktı. Ne yapmam gerektiğini bilmiyorum. Sanki yolu bir türlü bulunmayan, bilinmeyen yere gelmiş gibi hissediyorum kendimi. Ama o beni aklımdan alıyor. Ceylin..

O benim bu hayatta ki tek zaafım. Onun saç teline bile zarar gelsin istemem. Eğer olursa da dünyayı yakarım. Bunun için kendime ve en önemli Ceylin'e söz verdim.

Ceylin Beril'e şaşırmış gibi bakması hafiften yüzümün buruşmasına neden olmuştu.

Ardından bakışlarımı İlayda'ya çevirdiğimde İlayda bitkin halde etrafı izliyordu. İlayda bakışlarını bana çevirdiğinde hemen ona gülümsedim, ona yanında olduğunu hissettirmek istemiştim. Ve bu her zamanda öyle olacaktı.

İrem hafiften gözlerini araladığında bakışları Beril ve Arda'ya çevirdi. Kaşlarını çatarak bakışlarını üzerlerinden çekmediğini fark etmiştim.

*Günaydın.* dedi Ceylin gülümseyerek İlayda'ya bakarak. Bende hafiften gülümsemiştim.

Beril hemen bakışlarını İrem'e çevirdi. Sonrasında Arda'ya bakındı. Tekrardan kendisini geri çekip merdivenlere doğru ilerledi. Büyük bir ihtimalle odaya gidip kafasını dağıtacak idi. Şu sıralar Beril içinde endişelenmiyorum değil.

(CEYLİN'İN ANLATIMI İLE)

Beril'in öylece kendi odasına gittiğinde bakışlarımı istemsizce merdivenlere çevirdim. Sonrasında Efe'ye bakıp gülümsedim ve merdivenlere doğru ilerledim. Yukarı çıkıp Beril'in odasına girdim. Beril eline sigara almış uzaktan dışarıyı izliyordu.

*Beril..* dedim endişeli sesle, *İyi misin?*

Beril gülümsedi ve kapıyı kapatmamı ve yanıma oturmamı rica ettiğinde kapıyı kapattım ve tam karşısına oturdum.

*İyiyim sen?* dedi.

Gülümsedim ve, *İyiyim..* dedim. *Tabii Bulut'un ölüm haberi olmasaydı..*

Beril'de gülümsedi ve sigarasından bir dal çekti. Bana baktı. *Neden geldin?* diye sordu.

Durdum. Bunu sormanın zamanı mı olduğunu düşünmüştüm. Sadece merak ediyordum. Neden yakın olduklarını ama bunu sormaya fazlasıyla utanıyordum. Sormaktan çekiniyordum şahsen. Beril benim arkadaşım olabilirdi ama bunu sormam doğal hakkımdı. Ama yine düşünüp duruyordum.