Colors of the Wind [EXO Fanfiction]

7

"Oh Sehun အဲ့ဒါ မိန်းကလေးတွေဆောင်းဖို့ဦးထုပ်လေ။ မင်းဖို့က ဒီမှာ"

"ဟင်။ အင်း..အင်းပါ။ ငါက သူတို့ဦးထုပ်ကော အဆင်ပြေရဲ့လား လို့ခဏဆောင်းကြည့်တာ"

ကျောင်းသားတစ်ယောက်က လှမ်းသတိပေးမှ ရယ်ကျဲကျဲနှင့် ပြော နေသော Sehun ကို JongIn ငေးကြည့်နေမိသည်။

Sehun ဒီနေ့ အမှားမှားအယွင်းယွင်း ဖြစ်ပေါင်းများပြီ။ စိတ်နဲ့လူနဲ့ မကပ်ပဲ တစ်ခုခုကို စဉ်းစားနေတတ် တာမျိုး။ တခါတခါလည်း စဉ်းစားလို့ရသွားသလို မဟုတ်ဘူးဆိုပြီးခေါင်းခါနေတာမျိုး။ အရင် လိုကျောင်း ရောက်သည်နှင့် သူ့ဘေးပြေးလာကာ စကားတွတ်ထိုး တတ်သော Sehun နှင့်မတူတော့။

"SeHun မင်းကိုပေးလိုက်တဲ့ Register စာရွက် ဘယ်မှာလဲ"

"ဗျာ ဆရာ။ အဲ"

Sehun ကခေါင်းကုတ်ကာ ဟိုဒီရှာနေသည်။ သူနှင့် မျက်လုံးချင်း ခဏဆုံသွားသောအခါ အကူအညီ တောင်း သလိုမျိုး Sehun က လှမ်းကြည့်သည်။ သူကခပ်လှမ်းလှမ်းက သစ်ပင်မှာမှီပြီး ရပ်ကြည့် နေတာဖြစ်သည်။ သူဘယ်လိုကူညီရမလဲ။

"ဆရာ ကျွန်တော်ကျန်ခဲ့ပြီထင်တယ်"

"မင်းတော့နော် သွားခါနီးလာခါနီးမှ။ သွား အခုကျောင်းကို ပြန် ပြေးယူလိုက်။ ၁၅ မိနစ်အတွင်းပြန်လာ"

ဆရာ့အမိန့်သံကြားသည်နှင့် JongIn သည် ဆိုင်ကယ်ရပ်ထားရာ နေရာသို့ခြေလှမ်းပြင်ပြီးဖြစ်သည်။ ဆိုင်ကယ်ကို စက်နှိုး ဦးထုပ် ဆောင်းပြီးသောအခါ သူ့ထက်အရပ်ပိုမြင့်သော Sehun ကလည်း သူ့ နောက် မှာခွထိုင်၍ ဦးထုပ်ဆောင်းပြီးဖြစ်သည်။ Sehun က သူ့ခါးကိုဖက်လိုက်သောအခါ ဘာမှမပြောဖြစ်တော့ပဲ ဆိုင်ကယ်ကို တဟုန်ထိုးမောင်းထွက်လာခဲ့လိုက်သည်။သူသိချင်တာတွေရှိသည်။ ဥပမာ- Sehun ဒီလိုစိတ်နှင့်လူနှင့်မကပ်တာ ဟို အရူးလေး လို့ အမည်တပ်ခံရတဲ့အစ်ကိုကြီးကြောင့်လား ဆိုသည့်မေးခွန်းမျိုး။

သို့သော် သူမမေးဖြစ်ပါ။

သူသိသည်က ဘာမှပြောစရာမလိုအပ်ပဲ Sehun လိုအပ်သမျှ အလိုက်တသိကူညီပေးဖို့သာ။ သူတို့ကြားမှာ စကားလုံးတွေ တကယ်လိုအပ်လို့လား။