Tangled
Sa lumipas na mga araw... linggo... at buwan... ganun palagi ang naging sitwasyon naming dalawa ni Sylas. Palagi niya akong sinasabayan kumain... madalas din siyang tumatambay sa cafeteria ng department namin. Kapag wala naman akong klase ay nanonood ako ng kanilang practice game. Bago siya mag training ay hinahatid niya muna ako sa pinagtatrabahuhan ko... kapag naman tapos na ang shift ko sa trabaho ay inahatid niya rin ako sa apartment na tinutuluyan ko. Kung minsan din ay minamasahe niya ang mga binti ko. Kapag wala naman akong pasok sa eskwela pati na rin sa trabaho ay binibisita niya ako para hatiran ng pagkain.
Palagi niyang pinaparamdam sa akin na hindi ako mag isa... kahit na minsan ay nasusungitan ko siya at napagsasalitaan ng hindi maganda... at kahit pa madalas ay tinataboy ko siya. Patuloy pa rin siya sa panliligaw sa akin. Ganun palagi ang sitwasyon naming dalaw... palaging may Sylas na nandyan para samahan ako sa lahat.
Kung noon ay umiikot lang ang mundo ko sa apat na sulok ng kwarto ko... ngayon naman ay umiikot na ang mundo ko kay Sylas.
I've never thought even once in my life that I was capable of being... that happiness suits me—not until Sylas Giustiniano Asturias came into my life. He taught me how to love myself. He made me realize that I was worthy of love. There's so much reason to live. Sylas is my daily dosage of serotonin, and because of him, I am happy... I am safe.
Sa araw-araw na magkasama kaming dalawa pinaramdam niya sa akin na... worth it akong mahalin... worth it akong maging masaya.
Pagkarating ko sa gym ay marami ng tao. Maingay ang paligid. Napangiti ako nang matanaw siya sa court. Abala ang kanyang mga ka teammate sa pag stretching habang siya ay malikot ang mga mata... siguro ay hinahanap niya ako sa maraming tao. Pero nawala ang ngiti sa aking mga labi ng makita ang isang familiar na lalaki. Humigpit ang hawak ko sa gatorade na aking hawak-hawak. Ramdam ko ang unti-unting paninikip ng aking dibdib... ang panginginig ng aking mga balikat... pati na rin ang mga luha kong nag uunahan sa pagbagsak.
Kahit na maraming tao ngayon sa loob ng gym... pakiramdam ko ay kaming dalawa lang ang tao ngayon dito. Nabitawan ko ang hawak kong gatorade at mabilis lumabas ng gym.
I felt like I was being trapped... It's suffocating. I felt a cold sweat forming on my forehead and in my palms. My breathing started to get heavier—it felt heavy. My chest felt so heavy as the memories of the past began to haunt me. The weight of the memories was suffocating me, and I didn't know how to escape them.
Ang hirap-hirap huminga... dumiretso ako sa loob ng comfort room. Habol ko ang sarili kong paghinga. Sunod-sunod na bumagsak ang mga luhang kanina ko pa pinipigilan. Hindi ko maatim tingnan ang sarili kong repleksyon sa harap ng salamin.
Kinuyom ko ang kamao ko.
I saw him... I saw the man who molested me. The man who raped me, the man who took away my innocence... I saw him after a long year. I saw him standing among the crowd. He's there, inside the gym, smiling and laughing as if he never ruined a little girl's future. I saw it... It was very clear to me... I saw how his lips formed a smirk when our gazes met each other.
Mas lalong nanginig ang aking mga balikat. Mas lalo ring bumuhos ang aking mga luha. Halos hindi na rin ako makahinga pa ng maayos... nagsimula akong saktan ang aking sarili.
My hand is trembling terribly as I get a scissor inside my bag... I started to cut my wrist using that scissor... I didn't stop until I saw my own blood. I began to deepen the cut while both of my hands were still trembling and my tears continued to pour. I watched my own blood flow from my wrist; the flow made me numb. It made me feel numb from all of these... I continue to deepen the cut in my wrist... This time... mas malalim kong sinugatan ang palapulsuhan ko... I make sure that my own blood is dripping all over the place.
