Gerçeği Söyle Bana

07

Bu sabah erken kalkmıştım. Dün olanlardan sonra, bir öz güven patlaması yaşadım. Aslında hala da etkisindeyim. Sabah sabah kahvaltı yapmazdım ama bugün iştahım açıldı. Annem bana sorar gözlerle baktığındaysa, tebessüm ettim. Ayakkabılarımı giyip, dışarı adımımı attım. Derin bir nefes aldım. Mayıs ayının en güzel günüydü. Güneş en tepede gülümsüyordu sanki... Okula gitmek için ilk defa bu kadar istekliydim. Bunun sebebi, sanırım Bartu. Aslında sanmıyorum... Bunun sebebi Bartu!

Adımlarımı hızlandırdım. Okul uzaktı ama yürümek istiyordum. Kulaklığımı taktım kulağıma, açtım bir Tove lo. Kaldırımın kenarındaki, sarı-beyaz çizgilere çıktım ve ellerimi açarak dengede yürümeye başladım. Seviyordum buradan yürümeyi... Küçükken okula giderken yapardım bunu. Okula yaklaştığımda, telefonumu cebimden çıkarıp, saate baktım. Daha derse geç kalmamıştım ve de bir mesaj gelmişti.

 Bartuşş: Neredesin???

 İlkim: Okulun kapısından giriyorum

Hey Bartu arkana bak!

Arkasını dönüp, el salladı. Kantin masasını gösterip, gel anlamında kafasını salladı. Kantin masasına koştum ve Ege'nin yanına oturdum. Hepsi çok heyecanlı gözüküyordu. Yine bambaşka bir haberle gelmişlerdi kesin. Bıktım... Yoruldum... Acıyın bana ya.

-Yine ne söyleyeceksiniz? dedim saçımı arkaya doğru atarken.

-Şarkı söyleyeceğiz? dedi bizim boşboğaz Ege.

-Ee ben ne yapayım?

-Bir şey yapmana gerek yok aslında... dedi Arda ama samimi olmadığını biliyordum.

-Emin misin?

-Hayır değilim.

-Ne istiyorsunuz o zaman?

-Aslında bizimle birlikte söylesen güzel olabilir ama tabi bu sadece bir fikir... dedi aşk.

-Mal mısın Bartu? Hem ne için bu şarkı işi?

-Deniz içinmiş! dedi Can ve İlkim bir kez daha ölür!

- Şaka?

-Ne şakası ya? Şansımı bir kez daha deneyeceğim. Zaten Arda ve Ege de dünden razı. Can sevmiyormuş öyle şeyleri ve sen-

-Bende sevmiyorum şarkı söylemeyi Bartu. Kusura bakma ama yapamam.

Çantamı alıp, okulun içine girdim. İkinci katın başındaki sınıfa girdim. Bizim sınıfa... Aynı zamanda Deniz'in olduğu sınıfa. Hızlıca sırama geçtim. O kadar alışmıştım ki, artık ağlamak gelmiyor içimden. Gözlerim kızarmıyor artık... Yine de bugün bir şeylere inanmaya başlamıştım. Umuda, hayallerimin bir gün gerçekleşebileceğine ve onun benden hoşlandığına... Bu sabah inanmıştım ama Bartu beni öldürdüğü gibi, umudu da öldürüyordu. Ben senin *** Bartu.

*****

Öğle teneffüsü gelmişti. Bartular birazdan gelir ve şu lanet şarkıyı söylerlerdi. Can'ın deyişine göre, kıyamet kopacaktı. Nedenini sordum ama görürsün diyerek geçiştirdi. Kapıda Bartuları görünce heyecanlandım. Bana ne oluyorsa?

Denizin önünde durup, Arda'ya gitarı çalmaya başlaması için işaret verdi Bartu. Şarkıyı söylemeye başlayınca, gözlerim doldu. Böyle olmamalıydı... Bartu en sevdiği şarkıyı Deniz'e söylememeliydi. Bunu benim gözümün önünde yapmamalıydı. Bunlar yaşanmamalıydı. Ben sırf bu şarkıyı Bartu çok seviyor diye, ezberlemiştim. Geceleri onu hayal ederken söylerdim Ama artık bir anlamı kalmadı.

İçeriye Ali ve Mete girmişti. Mete hızla Bartuları durdurup, hesap sormaya başladı. Can'a döndüğümde ''Sürpriz!'' diyerek, Mete ve Deniz'i gösterdi. Oha terk edildim! Bartu ile Mete tam kavga edecekti ki aralarına Deniz girdi.

-Benden habersiz benimi terk ettin Mete! diye bağırdım. Herkes bana bakınca, saçmalamak üzere yine ağzımı açtım.

-Zaten sevmiyordum seni, neyse iyi oldu.

Deniz Mete'ye sarılınca, Bartu'nun gözü dönmüş gibiydi. Önce bana döndü ve gözlerime bakmaya başladı. Daha sonra gözleri dudaklarıma kaydı. Açıkçası ürkmüştüm. Daha sonra bana doğru gelmeye başladı. Lan yoksa... Önümde durdu. Hızlı nefes alıp veriyordu, benim gibi. Gözleri yan tarafıma kaymıştı, bende döndüm ve selam Merve. Merve'nin dudaklarına yapışmıştı. Hadi ama... Merve onu itti ve sağ elini Bartu'nun omzuna koydu.

-Üzgünüm Bartu! Ben seni sevmiyorum biliyorsun. dedi sürtük ve daha sonra çekip gitti.

Bartu bana döndü, mutsuzdu. Merve için değil, Deniz içindi. Kollarımı açtım. O da kollarını açınca, sıkı sıkı sarıldım. Kokusunu içime çektim ve fısıldadım;

-Bir canavar yarattın!