Spoglądam jeszcze raz z nie dowierzaniem. Nie, to nie może być on... Przecież to nie możliwe.
...
- Erno..?
- Cześć słońce! Cieszę się, że się obudziłeś!! - Uśmiechnął się uroczo. - Mam dla ciebie niespodzianke!!...
Przez chwile się zastanawiałem, jak on tu wogóle stoi. Jednak po chwili się otrząsnąłem i zacząłem lekko płakać, nie mogłem uwierzyć, że moje marzenie się spełniło.
- Boże Ernest, jestem taki szczęśliwy...
- Co? Dlaczego? - Zapytał śmiejąc się.
- Nie, nie ważne... Co to za niespodzianka? - Otarłem łzy i uśmiechnąłem się lekko.
- Słuchaj... postanowiłem, że obaj lubimy koty co nie?
Kiwnąłem głową.
- No właśnie. Dlatego pomyślałem sobie, że zaadoptujemy jednego. Wkońcu mamy warunki, mieszkamy razem to czemu nie...
- Tak! To świetny pomysł!!... - Położyłem moją dłoń na jego.
- Serio? Okazało się, że Kotka Gereba urodziła ostatnio pięć kociąt. To wkońcu dobra okazja do spotkania się z Deżem!
- Też tak myśle... - Ścisnąłem dłoń Nemeczka jeszcze mocniej. - Erno, ja dziękuje ci za wszystko...
- Kocham cię... - Uśmiechnął się do mnie i pocałował w czoło. - Cieszę się, że się obudziłeś...
Nadal nie wierze, że On żyje...
Tak się cieszę, ale z drugiej strony trochę mnie to przeraża. Co jeśli to znowu jakiś skok w czasie i po kilku tygodniach znowu gdzieś się przeniose. Pieprze takie życie.
Jednak cieszę się, że z nim jestem i wykorzystam ten czas jak najlepiej...
- Janosz..?
- Tak?...
- Dlaczego to zrobiłeś...?
Cholera.
- Nemeczek...
- Czy to przeze mnie? - Wziął gwałtowny wdech. - Przepraszam...
- Nie, nie.. To nie przez ciebie widzisz.. - Przez chwile przestałem mówić, musiałem wymyśleć coś na poczekaniu. Przecież nie powiem mu, że tak jakby wybłagałem jakąś dziwną postać o twoje życie, a przed tobą miałem żone i totalnie nie wiem co się z nią stało. Co dopiero mówić o moich dzieciach, które chyba w tej rzeczywistości nie istnieją. W końcu odezwałem się.- Musiałem to zrobić żeby cię znowu zobaczyć...
- Co masz na myśli...?
- To bardzo długa historia...
- Rozumiem. - Przytulił mnie mocno i zaczął tak samo mocno szlochać. - Tak się martwiłem, Boka nie rób tego więcej błagam! Nie mogę cię stracić... Jesteś moim szczęściem!...
- Nie zrobie... Obiecuję. - Uśmiechnąłem się żeby go lekko pocieszyć. Nagle do sali wszedł z sympatycznym uśmiechem lekarz.
- Panie Erneście, proszę opuścić na chwileczke sale. Musimy zrobić kilka badań.
Po badaniach chłopak znów przyszedł do mnie. Przypomniało mi się, że przeczytałem książke którą dostałem rzekomo od Czonakosza.
- Oh, Nemeczek. To twoje co nie?
- Tak! Z kąd to masz? Szukałem tego całe wieki!
- Dostałem od Czonakosza. Mówił, że pożyczył od ciebie i zapomniał oddać.
- Rzeczywiście!
- Kto napisał tą książke? Jest bardzo piękna...
- Tak się składa, że ja. Chciałem ją wydać dopiero kiedy ty ją zrecenzujesz...
- Ona jest cudowna! Jest o wiele lepsza niż te wszystkie romanse razem wzięte!
- Dzięki, jesteś kochany!
Spędziliśmy cały dzień na rozmowie i śmianiu się w najlepsze.
~♡~
CZYTASZ
List do blondynka | Chłopcy z Placu Broni
RandomJanosz Boka nie mógł przestać myśleć o małym blondynku. W wieku 33 lat postanowił napisać do niego list, którego mały Nemeczek i tak nie zobaczy. Jednak?.. Rozdzialy postaram się zeby były czesto.
