Bu kitap ben tarafından yarım bırakılan hayatların avucuna bırakılan bağışlanma isteğidir..
Yazmayı unutan adamın âhı, kendini milyon defa anlatmaya çalışan kadının duyulmayacak olan sesine armağandır.
"Sana kaybettirecektim, sana kaybettim."
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Sahibine verilmeyen mektup
Günlerden hangi gündü bilemiyorum soğuktu tek hatırlayabildiğim. İlk defa görmüştün gerçek beni, yanmıştı ellerim.
İlk defa görmüştün beni..
Unutma. Unutma ne olur.
Buhran Eroğlu
Ufak bir umut ışığı görebilmek adına uyandığım yeni bir gün, yeni bir sabah ve yine bir belirsizlik.. Uyanmamı sağlayan soğuk havanın eseri ağrıyan bedenimi hareketlendirdiğimde boynumda hissettiğim ağrı gözlerimi kısmama neden oldu. Gözlerimi huzursuzca açmam ile eş zamanlı onun beynimi ele geçiren ve içime içime işleyen cümlelerini hatırlayınca dün akşama dair tüm anlar şerit misali gözlerimin önüne dizildi. Dün akşam, yanımdaydı. Daha dikiş tutmamış yaralarına rağmen, yine baş ucumdaydı..
Sesi, elleri, sözleri..
Hatırladıklarım bir süre duraksamama neden oldu. Rüya değildi değil mi.
Gerçekti.
Kalkacak gibi olsamda sırtımı soğuk ve sert zemine tekrar değdirip uzanır vaziyetimi bozmadım. Düşünmek istiyorum bir süre. Durup düşünmek ve anlamak..
Canlılığını kaybetmeye yüz tutan hatta belki yitirmiş olan gözlerim açık pencerede durdu, kendimi düşündüm. Kendimi.. Ne yapıyorum ben, ben ne yaptım. Kim için, ne için, ne sebeple tekrardan ölüme yürüdüm. Hâlbuki esbaba tevessül, Allah'a tevekkül etmeli değil miydi kul, ama ben kurtulma ihtimalim olan sebepleri kendi irademle reddettim. Kurtuluşumu geri bile dönüşmeyen bir kutuya öylece atıp uzaklaştım. Üstelik o.. Onun dün akşam dedikleri.
Gayri ihtiyari dişlerimi birbirine bastırıp sıktığımı farkedince çorak olmak nedir bilmeyen gözlerimi yaşardı tekrardan. Sıktığım dişlerim ve üç ay içinde hurdacıya aday çıkan eskiyen ağrılı bedenim bir hakikati vurdu suretime.
Ben kendime ne de çok acımıyorum böyle..
Canıma kıymaya yeminli adama bile acıyan İnşirah bana acımıyor.
Nemli gözlerimi kapatıp bu defa bilinçle sıktım dişlerimi, kendime duyduğum öfkeyi yine kendimden çıkarmak istedim. Aptalın tekiyim. Ne yaptığını, neden yaptığını bilmeyen aptalın tekiyim.
O bana kendimden nefret etmeyi öğretti.
Düşünmenin iyi bir fikir olmadığını anlamam uzun sürmedi. Kendime duyduğum sinirle yüzümü sertçe ovuşturup parmaklarımı acımasızca yaşaran gözlerime bastırdım.
