Bu kitap ben tarafından yarım bırakılan hayatların avucuna bırakılan bağışlanma isteğidir..
Yazmayı unutan adamın âhı, kendini milyon defa anlatmaya çalışan kadının duyulmayacak olan sesine armağandır.
"Sana kaybettirecektim, sana kaybettim."
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Mektup
On aydır görüyorum seni. Korkular, öfke dolu hisler, kimi zaman da cümleler biriktiriyorum başı sen, sonu sen, konusu sen.. Şimdi ise darbeye uğramış hislerimin iktidarında oturuyorsun. Her bir tonun boyuyor ruhumun yasaklı sokaklarını. Ölmemi istiyorsun bağıran sesinle, hâlbuki kırgın sesindeyim ben senin. Gözlerinin kahverengi iklimi vuruyor gözlerime. Bir çocuktan farkı olmayan ufacık ellerinde buluyorum bu aciz adamın ilk defa bir insana dokunmak isteyişini.
Sıska ellerindeyim ben senin..
Ama madem benden yanlızca nefret ettiğine inandırdın, bundan böyle sana da kendisine de acımayan bir katil göreceksin. Kutla! Şimdi içindeki her bir sokak lambasını açık tut. Birkez olsun dokunmak istediğim ruhundan gidiyorum..
Buhran Eroğlu
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Ömrümüz.. İlmek ilmek dokunan bir hırka misali. Bir yerden kaçırırsan ilmeği ve yahut biri tutupta çekerse ipinin ucunu sökülüp gidiyorsun. Hayatını ne yarım kalan yerinden öresin geliyor bir daha, ne de toptan çözüp atasın.
Yaşamak.. Hiç bitmeyeceğini düşündüğün yolu yürümek misali. Kimi zaman aydınlık yolun ahalisi ile karşılaşıp sohbet ediyor, kimi zaman sokak lambası dahi yanmayan karanlık sokakların misafiri oluyorsun. Ama en nihayetinde Allah'ın takdir ettiği vakitte hiç bitmeyecek sandığın yaşam yolunun kimi zaman başında, kimi zaman en heyecanlı yerinde, kimi zaman bir yokuşunda ölü bulunuyorsun. Yol bitmeyecek düşüncesiyle ne kıymet bilip severek yürüyebiliyorsun bu hayat yolunu, nede nefret edebiliyorsun yaşamaktan.
Sevmek.. "İnsan insana muhtaçtır.." kitabının ana konusu. Gariptir kişi bir insan olarak kendi ruhundan bunalır, kendi bedeninden haz etmez, kendi duygularında tükenirken bir başka insanın aynı varlığına ölümüne bir arzu duyar. Kendi zihninde ki savaştan kaçmak için uğraşırken, bir başka insanın savaşında gönüllü kurban olur. Ona dokunan ellerinde hisseder ilk defa ellerini. Onun tenine dokundukça edebiyatın en ağır mısralarına izah bulur kendince. Onun nefes almaya devam etmesi, aynı dünyanın yer yüzünde yaşadığını bilmesi, aynı göğe bakıyor olup, aynı rüzgara gözlerini kapadığını bilmesi yeter insana. Aynı kışta üşüyor oluşu bile ısıtır içini.
