Bu kitap ben tarafından yarım bırakılan hayatların avucuna bırakılan bağışlanma isteğidir..
Yazmayı unutan adamın âhı, kendini milyon defa anlatmaya çalışan kadının duyulmayacak olan sesine armağandır.
"Sana kaybettirecektim, sana kaybettim."
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
sahibine verilemeyen mektup
Bir gün bir sonbahar Kaldırıma çöküşün canlanıyor gözümde yine kendime kızıyorum..
Öfkeliyim sana, öfkeliyim İnşirah..
Buhran Eroğlu
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Günlerdir tanımlamak adına uğraş verdiğim bu hissin esması nedir.. Ebeveyni bencilik, ebesi mantık, doğduğu hastane göğsün sol ilçesinde sözde özel bir kurum, tarihi ise dokuzuncu ayın on biri.
Bu hissi sancıyla doğurduğum gün Said ile gitmeyi reddettiğim gündü. O gittikten sonra kapıyı kapatacak kadar bile kendimde değildim, ruhum onunla katiline gitmeyi tercih etmişti. Açık kapı, aydınlanmaya yüz tutmuş hava, öten kuşlar ve evinin salonunda nefes almakta zorlanan bir ben.
11.09.
O gün doğurmuştum işte üç aydır kucağımda büyüttüğüm hissi. Sancılarım çığlık olarak yükselmiyordu belki semaya ama canım yanmıştı. Ziyadesiyle.
O his, pişmanlık.
Evet pişmanım. Bunu yüzlerce kez tekrar etmek, bağıra bağıra evvela kulaklarıma, ardından âlemin canlı cansız her varlığım üzerine kazımak istiyorum.
Pişman olmalı mıydım olmamalı mıydım bilmiyorum, tek bildiğim pişmanlığım tarifi mahiyetinde ayak altında çiğnenmiş bir ekin gibi hissettiğim. İçim dışına vurmuş, dışı içine kusmuş, pörsümüş, rengi akmış bir ekin. Çünkü o seher vaktinden sonra göğsümde eski işi bir soba kuruldu, torba torba kendimden harcayarak gece gündüz yakıyorum. Yanıyor bağrım, tüten duman gözlerimi yakıyor, göğüs kafesim eriyor ama o denli sıcak ki parmaklarımı bile dokunduramıyorum..
