ZİNCİR | TEXTİNG

0.4

Selamlarr<3

Bölüme geçmeden önce oy verirseniz çok sevinirim.

Keyifli okumalar.

Yavaşça yutkunarak telefonumu çıkarıp gelen mesaja baktım. Tabii ki de bana yazmıştı! Bu beni bir yandan mutlu ederken bir yandan da panik olmuştum. Nasıl açıklayacaktım?

"Kimden gelmiş?" Abimin sorduğu soruya hemen bir yalan hazırlayıp "Sınıftan proje arkadaşım yazmış abi. Kendisi bitirmişte benimkini soruyor."  dedim ve Mirza bakışlarını benden çektiğinde rahat bir nefes aldım.

İstediğin zaman bakabilirsin yiğidim ama şu anda değil, bekle biraz sakinleşeyim. Abim sadece kafasını salladığında yerimden kalkıp mutfağa geçtim ve çay koydum.

Mirza'yı çay içirmeden göndermeyecektim.

Elinde tabaklarla mutfağa giren Mirza'ya şaşkınlıkla baktım. Hem kibar hemde yardım ediyor. Tamam biraz abartmış olabilirim ama abim bile orada otururken eve gelen misafir tabak kaldırıyordu!

"Teşekkürler." Sadece tebessüm edip tekrar içeri girdi ve çok geçmeden tekrar elinde tabaklarla geldi. Aferin Mirzacım önden böyle alıştırma yap ki sonra zorlanma.

"Yardım edeceğim bir şey var mı?" Kapı pervazına yaslanmış bana bakıyordu.

"Yok sağ ol, bende çayları alıp geliyorum." Bir şey demeden içeri geçtiğinde tepsiyi alıp içeriye götürdüm.

Abim ikili koltukta Mirza da köşede ellerini birleştirmiş tekli koltukta masum masum oturuyordu.

Böyle göründüğüne bakmayın arkadaşlar, ben askeriye de sinirli halini de gördüm. 

Çayları önlerine bıraktığımda abim bana doğru döndü ve sırıtmaya başladı, iyice gıcık olmaya başlamıştı! "Ne sırıtıyorsun yine?" diye terslendiğimde bana cevap vermek yerine Mirza'ya döndü.

"Ee var mı birisi?" Mirza'yı eve çağırmakla çok büyük bir hata yaptığımı şimdi fark ediyordum.

"Yok abi, olmaz kimse bende." Yavaşça yutkunarak dertli dertli söylendiğinde içimden oh be diye geçirdim. Yollarım açık!

"Kaç yaşına geldin, oğlum düşünmüyor musun hiç?" Abi ne ısrar ediyorsun ya! Kısmetimi kapatıyor şuan resmen.

"Askeriyeden çıktığım mı var abi? Benim için önce vatan. Aşk en son ilgilendiğim şey."

İyice moralim bozulurken çayımı geri tepsiye bıraktım, zaten soğumuştu.  Abimle, Mirza konuşmaya devam ederken onları dinlemek yerine kafamdaki düşünceleri susturmaya çalışıyordum.

Hiç mi sevemezdi? Olsun canım ben pes etmem öyle kolay kolay.

"Ben artık kalkayım komutanım. İyi geceler size de." Mirza ayaklandığında kapıya doğru ilerledik.

"İyi geceler aslanım. Tekrar gel bekleriz." Son cümlesini bana bakarak söylediğinde gözlerimi devirdim.

"Görüşürüz Mila." Bana mı dedi? Mila kim? Benimle konuştu! Bana görüşürüz dedi!!

"Görüşürüz Mirza." Sonunda kapıyı kapattığımda uzaklaşmasını bekleyip çığlık attım.

"Ne bağırıyorsun salak kardeşim?"

"Bana görüşürüz dedi abi!" Sevinçle zıplarken abimin sırtına tırmandım. "Duydun değil mi? Bana dedi, gelecekteki sevgilisine görüşürüz dedi."