အပျိုးမဲ့ နိဒါန်း... အဆုံးမဲ့ နိဂုံး {𝓒𝓸𝓶𝓹𝓵𝓮𝓽𝓮}

အခန္း (၁)

ေက်ာင္းအက်ႌ ျဖဴလႊလႊကေလးကို အဝတ္အစား ကင္းမဲ့ေနသည့္ ကိုယ္အေပၚပိုင္းတြင္ ဝတ္ဆင္လိုက္သည္။ ေခါက္႐ိုးက်ိဳးေနေအာင္ မီးပူနာနာတိုက္ထားသည့္ ေက်ာင္းစိမ္းပုဆိုးေလးကို ေျပသြားေအာင္ ခါလိုက္ခ်ိန္တြင္ ဆပ္ျပာအနံ႔ သင္းသင္းကေလးသည္ တစ္ခန္းလုံးသို႔ ပ်ံ႕ႏွံ႔ထုံသင္းသြားသည္။

အိုး ေမႊးလိုက္တာ...။

သည္ဆပ္ျပာအနံ႔ကေလးကို ႏွစ္သက္လြန္းသျဖင့္ အဝတ္အစားမ်ားကို သည္ဆပ္ျပာျဖင့္သာ ေလွ်ာ္ေပးရန္ ႀကီးႀကီးမိုးကို ေတာင္းဆိုထားဖူးသည္ မဟုတ္လား။ အရင္တစ္ေခါက္က ထိုဆပ္ျပာေလးမွာ ေစ်းကြက္အတြင္း ပစၥည္းပ်က္သြား၍ တစ္လခန႔္ သည္အနံ႔ကေလးႏွင့္ ေဝးကြာေနခဲ့ရသည္။

တျခားေသာ ဆပ္ျပာအနံ႔မ်ား ရေနသည့္ သူ႔ဝတ္စုံမ်ားကို ဝတ္ဆင္ေနရခ်ိန္တြင္ တျခားသူစိမ္းတစ္ေယာက္၏ အဝတ္မ်ား သူ႔ကိုယ္ေပၚ ကပ္ေနသလို စိမ္းသက္သက္ႏိုင္လွသည္ဟု ခံစားရေစသည္အထိ သူသည္ အစြဲအလန္းႀကီးသူ ျဖစ္ပါသည္။ အကန႔္အသတ္ စည္းေဘာင္က်ဥ္းက်ဥ္းကေလးထဲ မလႈပ္သာ မလူးသာ ရွင္သန္ေနရသည့္ သူ႔အတြက္ေတာ့ သည္မွ်ေလာက္ေသာ စြဲလန္းမႈမ်ိဳးကိုေတာ့ စြဲလန္းခြင့္ရွိမည္ ထင္ပါသည္။

သည္စံပယ္ရနံ႔ ဆပ္ျပာကေလးကို သူ ခုံမင္မက္ေမာေနသည္ကိုသာ ေဖေဖတို႔ သိသြားမည္ဆိုလွ်င္ ထုံးစံအတိုင္း ယုတၱိမရွိစြာ ပိတ္ပင္ဦးမည္လား...။ ထိုသို႔ အေတြးေပါက္မိျပန္ေတာ့ သူ နာနာက်င္က်င္သာ ၿပဳံးရျပန္သည္။

စံပယ္ဆပ္ျပာရနံ႔ သင္းသင္းကေလး ရေနသည့္ ေက်ာင္းဝတ္စုံေလးကို ဝတ္ဆင္ၿပီးခ်ိန္တြင္ နဂိုေကာ့ၫြတ္ေနသည့္ ပန္းႏု‌ေရာင္ႏႈတ္ခမ္းေလးမ်ားမွာ လန္း႐ႊင္လာေတာ့သည္။

နဖူးေပၚ ခပ္စိုက္စိုက္ဝဲက်ေနသည့္ ဆံပင္ကေလးမ်ားကို ပုံက်သြားေအာင္ ဆီလူး၍ ေခါင္းဘီးစိပ္စိပ္ကေလးျဖင့္ ၿဖီးသင္လိုက္သည္။

"သားငယ္ေလး သတၱိ..."

အခန္းအဝဆီမွ ႀကီးႀကီးမိုး၏ ေခၚသံကေလး ၾကားလိုက္ရ၍ လွည့္အၾကည့္တြင္ နဖူးေပၚ ေဝ့က်ေနသည့္ ဆံပင္ကေလးမ်ားမွာ ယိမ္းထိုးရမ္းခါသြားသည္။