အပျိုးမဲ့ နိဒါန်း... အဆုံးမဲ့ နိဂုံး {𝓒𝓸𝓶𝓹𝓵𝓮𝓽𝓮}

အခန္း (၁၀)

သတၱိ၏ အခန္းဝမွ မ်က္ဝန္း ႏွစ္စုံ၏ အၾကည့္စူးစူးမ်ားအၾကားတြင္ ဟန္မင္းႏိုင္ပင္ အေနရ ၾကပ္လာသည္။ သတၱိသည္ေတာ့ ဟန္မင္းႏိုင္ႏွင့္ ေျခတစ္လွမ္းစာ အကြာအေဝးတြင္ ေခါင္းကေလးကို ငုံ႔ကာ ၾကမ္းျပင္ကိုသာ ေတြေတြ စိုက္ၾကည့္ေနေတာ့၏။

"ဟဲ့ ေမးေနတယ္ေလ...၊ မွန္မွန္ေျပာစမ္း... နင္တို႔ လူႀကီးေတြ မရွိတဲ့ အခ်ိန္မွာ ခိုးေတြ႕ေနတာ ဘာလုပ္ဖို႔လဲ ဟမ္..."

သတၱိ အေမ၏ ‌ေမးခြန္းသည္ ဟန္မင္းႏိုင္၏ ပါးကို ဆြဲ႐ိုက္လိုက္သလိုပါပင္။ ‌မဟုတ္မခံစိတ္ရွိသူပီပီ ေဒါသမ်ားလည္း ေထာင္းခနဲ ထြက္သြားရသည္။

"ကြၽန္ေတာ္တို႔ ခိုးေတြ႕ေနတာ မဟုတ္ဘူး အန္တီ။ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ ခိုးေတြ႕စရာ အေၾကာင္းလည္း တစ္စက္မွ မရွိဘူး။ ကြၽန္ေတာ္ စာလာကူးတာ..."

"႐ိုး႐ိုးသားသား စာလာကူးတာဆိုရင္ ဧည့္ခန္းထဲမွာ ကူးလို႔ ရတာပဲ။ ဘာကိစၥ အိမ္ေပၚထပ္ထိ တက္ၿပီး အခန္းထဲထိ ဝင္ကူးရတာလဲ..."

မလိုအပ္ဘဲ တမင္ ထည့္သုံးသည္ဟု ယူဆရသည့္ ႐ိုး႐ိုးသားသားဆိုသည့္ စကားလုံးေၾကာင့္ ဟန္မင္းႏိုင္၏ စိတ္တို႔ ပို၍ ေပါက္ကြဲသြားရသည္။

"႐ိုးသားတဲ့ လူအဖို႔ ဧည့္ခန္းထဲမွာ မကလို႔ အိပ္ခန္းထဲပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ဘာမွ ေထြထူးေနမွာ မဟုတ္ဘူး အန္တီ။ အကယ္၍ ကြၽန္ေတာ့္မွာသာ မ႐ိုးမသားစိတ္ရွိခဲ့ရင္ ဧည့္ခန္းထဲမကလို႔ လူျမင္ကြင္းမွာပဲ ျဖစ္ေနပါေစဦး၊ ကြၽန္ေတာ္ လုပ္ခ်င္တာ လုပ္လိုက္ဖို႔ ဝန္မေလးဘူး..."

ဟန္မင္းႏိုင္၏ ေခ်ပစကားေၾကာင့္ ေဒၚဝင့္ဝင့္ထည္မွာ ရႉးရႉးရွဲရွဲျဖစ္သြားေတာ့သည္။

"ၾကည့္စမ္း...၊ ငါ့အိမ္ေပၚ တက္ၿပီး ငါ့ကို ေစာ္ကားေနလိုက္တာ။ မင္း မိဘေတြက လူႀကီးေတြကို ဘယ္လိုဆက္ဆံေျပာဆိုရမယ္ဆိုတာကို သင္ေပးမထားဘူးနဲ႔ တူတယ္"

"ဟုတ္ကဲ့...၊ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ ေဖေဖက လူႀကီးဆိုတိုင္း ေျပာသမွ် ၿငိမ္ခံမေနရဘူး... လူႀကီးပီသတဲ့ လူႀကီးေတြကိုပဲ လူႀကီးလို႔ သတ္မွတ္ၿပီး ႐ို႐ိုေသေသ ေလးေလးစားစား ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်း ဆက္ဆံေျပာဆိုရမယ္လို႔ ဆုံးမထားပါတယ္"