အပျိုးမဲ့ နိဒါန်း... အဆုံးမဲ့ နိဂုံး {𝓒𝓸𝓶𝓹𝓵𝓮𝓽𝓮}

အခန္း (၁၃)

ဝဏၰႏွင့္ သတၱိတို႔၏ အခ်စ္ေန႔စြဲကေလးမ်ားသည္ တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ လူးလြင့္ကုန္ဆုံးလာသည္။

ခ်စ္သူပါးလိုက္သည့္ အခ်စ္ဟင္းတစ္ခြက္ႏွင့္ အသည္းပုံခ်ိဳခ်ဥ္ကေလးမ်ားေၾကာင့္ သတၱိ၏ ေန႔လည္စာ ထမင္းစားခ်ိန္တိုင္းသည္ ရင္ခုန္ဆြတ္ပ်ံ႕ရသလို၊ ညေနခင္းေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္တိုင္းတြင္လည္း ေရတြင္းႀကီးရွိရာတြင္ အၿမဲေစာင့္ေနေလ့ရွိသည့္ ခ်စ္သူ၏ ရင္ခြင္ထဲသို႔ တိုးေဝွ႔ခိုဝင္လ်က္ ရင္ဖိုလႈိက္ေမာရျပန္ပါသည္။ ထိုကဲ့သို႔ ခ်စ္ျခင္းရနံ႔သင္းထုံ႔သည့္ ေန႔ရက္ကေလးမ်ားမွာ တစ္ရက္မွ ႏွစ္ရက္၊ တစ္ပတ္ မွ ႏွစ္ပတ္၊ တစ္လမွ ႏွစ္လနီးပါးအထိ ေရာက္ရွိကုန္ဆုံးလာခဲ့ေသာ္လည္း သတၱိမွာ ႐ိုးအီမသြားႏိုင္ဘဲ လတ္‌ဆတ္စြာ ခ်ိဳၿမိန္သာယာရၿမဲပါပင္။

မခ်ည္ခင္ကတည္းက ထုံးေနခဲ့ရသည့္ ခ်စ္ျခင္းႀကိဳးမွ်င္က‌ေလးမ်ားသည္ တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ ပို၍ ခိုင္မာစြာ ခ်ိတ္ထုံးၿငိတြယ္လာရ၏။ တစ္ေယာက္ႏွင့္ တစ္ေယာက္သည္ အခ်ိန္တိုကေလးအတြင္း နီးကပ္ဆြဲငင္လာကာ ဘဝႏွစ္ခုသည္ တစ္ခုတည္းျဖစ္သြားရသည္အထိ ေပါင္းစပ္ထပ္တူက်လာရသည္။

"ကိုယ့္ကို ဘယ္ေလာက္ခ်စ္လဲဟင္ ကေလး"

သတၱိ၏ ခ်စ္ရသူေလး ထိုသို႔ ေမးခြန္းထုတ္လာခ်ိန္တိုင္းတြင္ သတၱိက ခ်စ္ရသူ၏ မ်က္ဝန္းေလးမ်ားကို စူးစူးစိုက္စိုက္ ထြင္းေဖာက္ၾကည့္လ်က္ ျပန္ေျဖေလ့ရွိပါသည္။

"သတၱိရဲ႕ ရင္ထဲမွာ ကို႔ကို ခ်စ္တဲ့ အခ်စ္ေတြ ထားစရာ ေနရာမရွိေတာ့တဲ့အထိေပါ့...။ သတၱိရဲ႕ မနက္ျဖန္ေတြကေလ ကို႔ကို ခ်စ္တဲ့ အခ်စ္ေတြေၾကာင့္ပဲ အဓိပၸာယ္ရွိေနရတာပါ ကို။ ကို႔ကို ခ်စ္တဲ့‌အေၾကာင္းေတြ ေတြးလိုက္ရခ်ိန္တိုင္းမွာ ရင္ခြင္တစ္ခုလုံး သိမ့္ခနဲ ၾကည္ႏူးသာယာသြားရတာ၊ ေႏြးေထြးလုံၿခဳံသြားရတာ အမွန္ပါ။ ကို႔ကိုေလ သတၱိ့ရဲ႕ အေသြးေတြ၊ အသားေတြထဲကေန စိမ့္ေနေအာင္ ခ်စ္ရပါတယ္ ကို"

သတၱိ၏ ေလးနက္ေႏြးေထြးလြန္းသည့္ စကားလုံးမ်ားကို ဝဏၰ ၾကားလိုက္ရခ်ိန္တိုင္းတြင္ ၾကည္ႏူးႏွစ္သိမ့္မႈအဟုန္ျဖင့္ မ်က္ရည္ၾကည္ကေလးမ်ား ေဝ့ဝဲသြားသည္အထိ ေက်နပ္သာယာသြားရၿမဲ။