İlyas: Gir
Dedi her zamanki ses tonuyla. İçeri girdiğinde arkasını dönmüş manzarayı izlerken buldu onu.
İlyas: Niye geldin?
Ömür: Ben olduğumu nereden anladın?
İlyas: Daha kargalar kahvaltısını yapmadan kapımı çalacak başka bir deli tanımıyorum da ordan tahmin ettim.
Dedi alaycı bir ses tonuyla. Bu sırada oturması için yer gösterdi.
İlyas: Seni dinliyorum.
Ömür: Bana bir şey ikram etmiyecek misin?
İlyas: Ne zaman vazgeçmeyi düşünüyorsun?
Ömür: Asla!!
İlyas: Bu aklından geçenlerin ne anlama geldiğinin farkında değil misin gerçekten?
Ömür: Ben herşeyin farkındayım da sen benim seni ne kadar sevdiğimin neden farkında değilsin?
İlyas:(Bu sefer ses tonunu yükselterek)Ya sen benim düşmanın bacısısın beni nasıl sevebilirsin. Olmaz Ömür olmaz, senin bu dediğin şeyin hiç bir olur tarafı yok. Sen en iyisi daha fazla yıpratma vazgeç bu aklındakilerden.
Ömür: Sen benim aklımda değilsin İlyas kalbimdesin seni oradan çıkarmak ta benim elimde
İlyas: Ömür bak.
Ömür: Bir şartla .
İlyas: Ne istersen.
Ömür: Bir akşam yemeği, bu akşam, başbaşa.
İlyas: Peki,
Dedi buz gibi sesi ile
İlyas: Ama sonra...
Ömür: Beni bir daha görmeyeceksin.
....... Yarım saat sonra Ömür arabada......
Olmuştu işte her şey istediği gibi ilerliyordu. Eline aldığı telefonla bir numara çevirdi.
Ömür: Bu akşam. Sana mekanı mesaj attım hiçbir aksilik istemiyorum.
X: Emredersiniz abla.
Telefonu kapattıktan sonra derin bir nefes aldı. Ne zaman bu kadar acımasız olmuştu o da bilmiyordu.
