İkiside bakışlarını saklamadan birbirlerinin yüzünde gezinen gözlerini dudaklara kitlediğinde bu sefer gözler kapanmadı. Birbirlerinin gözlerinin en derinine bakarak yaklaştılar birbirlerine. Hem incitmekten korkacak kadar ürkek , ama bir o kadarda cesur bakışlardı bunlar. Birbirlerinin nefeslerini yüzlerinde hissettiklerinde artık dudaklarını buluşturmaya hazırlardı. Ama o dudaklar buluşmak için biraz daha bekleyecekti. Çünkü bir kapı zili bu büyülü anı çoktan bölmüştü. İkiside çalan zil ile o büyülü anın etkisinden kalktığında Sadi sinirle küfürler savurmaya başlayarak kalktı hışımla yataktan. Songül ise adamın arkasından utangaç bir gülüş ile geliyordu. Sadi kapı deliğinden baktığında biraz sonra yapacaklarını hesaplar gibi derin bir iç çekti ve arkadında duran Songülü hızlıca duvar ve kendi arasına sıkıştırıp daha demin veremediği buseyi bıraktı dudaklarına. Songül ise kalakalmıştı öylece. Adamın bu ani hareketine karşılık bile verememiş, adamda hayal ettiği gibi uzun bir Buse konduramamıştı. Kapıyı açmak için aynı hızla uzaklaştı kadından.
Sadi : Günaydın Yaver, Hoşgeldin Yaver, Neden geldin Yaver
Yaver : Günaydın ağam. Bunlar nasıl sorular. Beni gördüğüne sevinmedin mi yoksa ?
Sadi : Dürüst olayım mı?
Yaver : Tabiki ağam
Sadi : Ama kırılmaca yok
Yaver : Yok ağam ben sana ne zaman kırıldım
Sadi : Tamam o zaman sevinmedim Yaver.
Songül yaşadığı şokun etkisinden tam çıkamasada Sadinin bölünen andan dolayı biraz sonra Yaveri haşlayacağına emindi.
Songül : Sadi ayıp ne yapıyorsun.
Sadi : Nesi ayıp Songül ya. Hep en güzel anları bölüyor.
Yaver : Neyi böldüm ki ağam.
Songül : Ya Sadi sussan mı acaba.
Yaver : Siz ne yapıyordunuz ki
Sadi : Sanane la birşey yapmıyorduk.
Songül : Evet yaver birşey yok.
Yaver : İnanmadım ama neyse. Ben yarana bakmak için gelmiştim ağam ama sen maşallah iyisin.
Sadi : İyiyim iyiyim. Yengen bana iyi bakıyor.
Yaver : Yengem demek . Yaranı ben diktim ama hatırlamazsın.
Sadi : Kıskandın mı sen . Kocaman adamsın be.
Yaver : Yok ya ne kıskanacağım.
Songül : Banada biraz kıskandın gibi geldi ama neyse.
Yaver : Neyse ya kapatalım bu konuyu. İyisiniz gördüm ben gideyim artık.
Songül : İyiyiz Yaver sağolasın tekrar herşey için. Sadi pek hatırlamıyor ama zor bir geceydi gerçekten.
Yaver: Ne demek yengem. Hadi ben gittim.
Yaverin evden çıkması ile yeniden baş başa kaldıklarında Songül kaçar adımlarla odasına gitmişti. Sadi ise kadının utangaçlığı ile gülümsemişti. Mutfağa geçerek kendisine ve Songüle kahvaltı hazırlamaya başladı. Omuzundan dolayı zorlansada aldırış etmiyordu. Dün gece ve bu sabah yaşananlar gözünün önüne geldiğinde kalbi yerinden çıkacak gibi atıyordu. Günü Songül ile bitirmek, sabahı Songül ile karşılamak çok hoşuna gitmişti.Songül ise odada hazırlanmış ama dışarı çıkamıyordu. Yaşananlardan etkilenen sadece Sadi değildi. Songülde fazlasıyla anın etkisinde kalmıştı. Özellikle kapıyı açmadan önceki buse fazlasıyla etki bırakmıştı Songülün üzerinde. Aklına yeniden dün akşam yaşadığı korku dolu anlar geldiğinde ise Sadi ile artık konuşması gerekiyordu.Mutfağa yöneldiğinde adamın keyifle kahvaltı hazırladığını görmüştü. Sadi bardakları almak için dolaba yöneldiği sırada canının acısı ile inlemişti.
Songül : Sadi iyimisin.
Sadi : Sen ne zaman geldin
Songül : Ben ben şimdi geldim. Bırak şimdi beni. Yaran acıdı.
Sadi : Bir şey yok ya. Sızladı birazcık.
Songül adamın yüzüne baktığında bakışlarında saklamaya çalıştığı can acısı olduğunu anlamıştı.
Songül: Çocuk mu var senin karşında. Hem sen neden yatıp uzanmıyorsun yaralısın.
Sadi : Ne yatması Songül ise gideceğim ben.
Songül : Saçmalama Sadi. Yaralısın dedim. Sen iş diyorsun hala.
Sadi : Songül ben MEB'e bağlıyım. Hatırlatırım. Hiçbir bahane sunmadan gitmemezlik yapamam kusura bakma.
Songül : Buluruz bir bahane . Bugün evdesin hiçbir yere gidemezsin.
Sadi : Çocuklarım ne olacak
Songül : Canın daha önemli Sadi. Çocukların da birkaç gün idare edecek.
Sadi : Bir kaç gün ne ya. Ben özlerim çocuklarımı.
Songül : Sanki yıllardır öğretmensin Sadi. Birşey olmaz.
Sadi : Ne güzel işte yeni hayatıma çabuk adapte oldum.
Songül : Fark ettim onu. Hadi geç salona yarana bakacağım.
Sadi : Songül iyiyim ben.
Songül Sadiye dönerek sinirli bir bakış attığında adam hiç birşey söylemeden tıpış tıpış salona geçmişti. Songülde arkasından gelip koltuğa oturduğunda tişörtünü çıkarttığında Sadinin yarasının kanadığını gördü.
Songül : Kanamış işte Sadi. Rahat durmuyorsun ki.
Sadi : Tamam Songül büyütme .
Songül : Ben göstereceğim sana büyütmeyi. Hala laf yetiştiriyorsun ya. Bir kerede haklısın de be adam.
Sadi : Ya ben ne dedim şimdi.
Songül sinirle Sadinin yanından kalkarak pansuman malzemelerini alıp gelmişti.
Songül : Hiç birşey dermisin sen.
