Sadi Songül'ün şefkati ile içinde bulunduğu ruh halinden biraz olsun uzaklaşmıştı. Songül ona her zaman olduğu gibi yine iyi gelmişti. Bir sözü bir dokunuşu Sadiyi bulunduğu yerden alıp göklere çıkartmaya yetiyordu çoğu zaman. Songül içinde durum pek farklı değildi. Her ne kadar sadiye çok kızgın olsa da adamın kendi içerisindeki çatışmaya bir kez daha şahit olmuştu. Özellikle kendi ile ilgili kısım etkilemişti. Sadi Songül'ün sandığından çok daha fazla korkuyordu kaybetmekten. Ne ara bu hale gelmiş, bu kadar çok bağlanmışlardı birbirlerine. İkiside bilmiyordu. Tek bildikleri birbirlerine olan hislerini söylemeye bile korkuyorlardı. Çünkü bu ilişki normal başlamamış, bir görev adı altında biraraya gelmişlerdi. Şimdi birbirlerine söyleyecekleri her sözün görevi etkilemesinden korkuyordu ikiside. Sadi her durumda Songül'ün sözünü dinlemek zorundaydı bir yerde. Çünkü Songül'ün sinirlendiği zaman gözünün döndüğünü biliyor, onu bırakıp gitmesinden korkuyordu.
Songül içinse durum farklıydı. Sadinin kendisini bırakmayacağını biliyor hatta bazen bunun rahatlığı ile adama fazla yüklendiği bile oluyordu. Ta ki o geceye kadar. Sadi ilk defa tanık koruma görevini bitirmek istemişti Songüle kızarak. Evden çıkıp gitmiş uzun saatler gelmemişti. Songül o gün adamın kırılma noktalarını anlamış durması gerektiği yerleri görmüştü. Daha çok uzun süren bir biradalıkları olmamasına rağmen ikiside birbirlerinin çizgilerini ihlal etmemeleri gerektiğini bilerek ilerliyorlardı. Belkide onları birarada yaşamak konusunda rahatlatan şeydi bu başından beri.
Adamın kendine gelen bakışlarını görünce aralarındaki mesafeyi arttırdı Songül. Sadiye bir şey olma düşüncesi bile onu deli ederken sakin kalmayı başarmış, önce adamın korkularını yok etmeye çalışmıştı. Çünkü biliyordu karşısındaki adamın yaşadıkları kaybettikleri kendisininkinden çok daha ağırdı. Songül ailesini kaybetmişti. Bunlar yaşanırken daha 12 yaşında olmasının bir nevi avantajı vardı. Çünkü çok fazla ayrıntı hatırlamıyordu özellikle kaybetme anına dair .
Ama Sadi için durum çok daha ağırdı. O 45 senelik bir birikmişin içerisindeyken, bu birikime Busenazın çok acı bir şekilde eklenmesi Sadiyi bulunduğu kör kuyudan çıkartmıştı. Busenazı kaybedince ile yeni bir hayata başlamak istemiş , ama Songül'ü bulmuştu. Yaşadıkları geçmişi silmek imkansızdı. Ama Songül ile iyileşiyordu aslında farkında olmadan. Songül'ün kalbinin büyüklüğü güzelliği ilaç olmuştu sadiye. Çünkü Sadi kendini sevilmeye layık görmeyen bir adamdı . Adamın kendine geldiğini anlamıştı Songül .
Songül: Daha iyi misin?
Sadi : İyiyim teşekkür ederim yine yanımda olduğun için.
Songül : Tabiki yanında olacağım Sadi . Ama sana çok kızdım, kırıldım.
Sadi : Haklısın. Ama niyetim
Songül : Niyetin beni üzmek kırmak değildi biliyorum. Ama unuttuğun şey bunun benim işim olduğu. Her şeyi geçtim. Sana birşey olsa ben ne yaparım Sadi söyler misin? Ne hesap veririm Ankaraya.
Sadi : Sadece Ankaraya ne söyleyeceğin mi önemli.
Songül adamın sorusunda neyi ima ettiğini çok iyi anlamıştı ama anlamamazlıktan gelerek adamı kızdırmakta hoşuna gidiyordu.
Songül : Tabiki Ankarayı düşüneceğim.
Sadi ise fazlasıyla ciddiye almıştı söylenileni.
Sadi : Beni düşünecek halin yok tabi Ankara'yı düşüneceksin
Songül adamın sesindeki kırgınlığı hissetmişti. Bu sefer sırası değil diye düşündü.
Songül : Biraz konuşalım ister misin?
Sadi : Olur konuşalım.
Salona geçtiklerinde yine koltukta yerlerini aldıklarında ikiside birbirinden ilk cümleyi bekler haldeydi.
Songül : Sadi yaşadıklarının ağırlığının farkındayım. Seni anlıyorum diyemem çünkü yaşamadım. Ama eğer yaşamış olsaydım bunu kendime yük etmemeye çalışırdım.
Sadi : Yük derken anlamadım
Songül : Sadi yaşadığın her şeyin sorumlusu sen olamazsın. Hepimiz elimizde olmayan şeyler yaşıyoruz maalesef. Evet çok ağır kabul ediyorum insan ne yapacağını bilemiyor ama mecburuz. Hayat devam ediyor çünkü.
Sadi : Hayat devam ettiği için bende çabalıyorum işte.
Songül : Çabalıyorsun öyle mi? Peki bugün yaşadığımız neydi o zaman.
