Yaşadıkları kaybetme korkusu , birbirlerine itiraf edemedikleri aşk ile odalarına gitmeden bir geceyi daha koltukta geçirdi Payaslılar. İkiside birbirini kaybetmekten deli gibi korksada, hala sözlü olarak birbirlerine bazı sihirli cümleleri kuramamışlardı.
Sadi için biraz daha zordu bu cümleler. Hayatı boyunca sevgiyi adam akıllı görmemiş bir adam, 45 inde Songül gibi bir kadın tarafından seviliyordu. Kendi bile buna inanamıyorken nasıl ağzından o cümleleri çıkartabilecekti bilmiyordu. Songül içinse durum biraz daha farklıydı. Songül ailesi tarafından çok sevilmiş ama onları erken kaybetmişti. Hayata karşı fazlasıyla ön yargıları olan , erken büyümek zorunda kalmış bir çocuktu her şeyden önemlisi. Bunca kaybedişliğin ardından Sadi girmişti hayatına. Aslında o almamıştı Sadiyi hayatına, Sadi bir bomba gibi düşmüştü. İlk başta asla istemediği bir olayken, şimdi alışmıştı adama, gemide fazlasıyla. Alışmaktan öteye gitmişti hatta. İşin içine duygularda karışınca Songül başta korkmuş,ama sonra akışına bırakmaya karar vermişti. Adamın kendinden daha ağır yaraları vardı biliyordu. Sadi her ne kadar gizlemeye belli etmemeye çalışsada çoğu zaman Songül onun vücut dilinden,sessiz kalışından anlıyordu durumunu. Adamın canını yakmak en son isteyeceği şeydi. Bu yüzden sineye çekip çoğu zaman görmezden gelmeye çalışarak en çokta içinde kapatmaya çalışıyordu merakını.
Sadi sandığından daha değerliydi Songül için. Adamsa bu hale gelmek için artı birşey yapmamıştı. Sadece kendi olmuş , yeni hayatına tutunmuştu.
Sabah olduğunda ilk Sadi uyandı bu sefer. Geçen seferki gibi bel ağrısıda yoktu üstelik. Çünkü karısı ile o küçücük kanepede sıkılıp yan yana uyumuşlardı . Daha öncede birlikte uyumuşlardı. İlk değildi. Ama bu sefer ne Sadi hastaydı nede sarhoş. İkiside hatırlayacakları şekilde birlikte uyumuşlardı . Yanında yatan kadının yüzünün güzelliğini hayran gözlerle izledi . Her hali nasıl bu kadar güzel olabilir diye geçirdi içinden . Songül adamın içinden geçenleri hissetmiş gibi açtı yavaşça gözlerini. Kadının gözlerini açtığını görünce Sadi yakalanma korkusu ile kapadı gözlerini.
Songül : Sadi uyanmışsın gördüm.
Sadi yakalanmanın verdiği mahcubiyet ile açtı gözlerini.
Sadi : Senden de hiçbir şey kaçmıyor
Songül : Unuttun sanırım polisim ben.
Sadi : Evet haklısın.
Songül : Hem neden saklıyorsun ki bakışlarını.
Sadi : Bilmem belki kızarsın diye çekindim biraz
Songül : Görende herşeye kızan biri sanacak beni.
Sadi içinde tutamadığı bir kahkaha atarak baktı kadına.
Songül : Ne yalan mı?
Sadi: Tabi komiserim hiç kızmazsın.
Songül : Tamam arada kızdığım olabiliyor.
Sadi : Arada
Songül : of tamam Sadi . Uzatma . Kızdırmazsan kızmam bende
Sadi : Kabak yine benim başıma patladı.
Songül iyice sinirlenip yattığı yerden kalkmak için çabalamaya başladığında Sadi onu durdurarak sakinleştirmeye çalışıyordu. Ama Songül sinirlenmişti bir kere. Koltukta kollarından kurtulmaya çalıştığı adamı iyice uca getirmesi ile Sadinin sesi bütün evde yankılandı.
Sadi : Allllahh
Songül : Sadi iyi misin?
Sadi : Ya Songül sen ne yapıyon ya. Koltuktan düşürmek nedir
Songül : Ay bilerek yaptım sanki. İstemeden oldu. Gel tutun bana kaldıralım seni.
Sadi : Bide bilerek yapsaydın ya. Allah Allah
Songül : Sende beni kızdırmasaydın . Uğraşıyorsun benimle bak sonu böyle oluyor.
Sadi : Karamamba tısss
Songül : Çok komik. Hadi hazırlanmamız lazım. Geç kalıyoruz.
Odalarına geçtiklerinde Sadi belini tutarak hazırlanmaya başladığında, Songülde aynanın karşısında geçmiş yüzündeki gülümseme ile kendi kendine konuşuyordu.
Songül : Manyak mıdır nedir ya. Sen hem beni sinir et sonrada düşünce Songül düşürdü de. Çok komik düştü ama ya. Aman ona iyi oldu. Erkek milleti çok şımartmaya gelmez.
Hazırlanmaları ile odalarından yine aynı anda çıktıklarda önce birbirlerini inceleyip ardından evden çıktılar. Songül Sadiyi okula bıraktıktan sonra şubeye geçti.
