Şuan nereye gidiyorum, az önce ne oldu hiçbir şey hakkında bilgim yok. Sadece ayaklarımın bir bildiği vardır diyerek ilerliyorum, Hyunjin de beni takip ediyor.
Kapıdan içeriye girdiğimde bizim çocukları görüyorum ve Chan'a "beni niye çağırdınız?" Bakışı atıyorum ama o dudaklarıma bakıyor ve hemen yanıma geliyor.
Felix'de arkamdaki hyunjinin yanına ilerledi. Jisung ve jeongin üst üste oturmuş farklı bir evrendelerdi. Changbin ve Seungmin de telefondan birbirlerine bir şeyler gösteriyorlardı. Yani Hyunjin'in rujunun dudağımda kaldığını (yani öpüştüğümüzü) sadece chan ve felix anlamıştı. Aslında Chan bana peçete uzatana kadar bende tam fark etmemiştim.
Ben Chan'ın yanına, Hyunjin de Felix'in yanına, karşılıklı oturduk ve havadan sudan bahsetmeye başladık.
Bazen sadece konuşulanları dinliyordum, bazen de ellerine odaklanmış Hyunjin'e bakıyordum.
Zaten çok da gerekli şeyler konuşuyorlardı. Mesela Jeongin, Jisung'u övüyordu(kucağında iken onu ne kadar özlediğinden bahsediyordu.) Felix ile Chan, grubun annesi gibi ciddi ciddi iş konuşuyorlardı.
Gece yarısını çoktan geçmişti ve fazla alkol beraberinde baş ağrısını getirmişti bile. Başım dönüyordu ve hiçbir şeyi ciddi anlamda anlamıyordum.
Karşımda kim oturuyor onu bile seçemiyordum. Kendime gelmem gerektiğinden tuvalete gideceğimi söyleyip ayaklandım.
Elimi yüzümü yıkadım ama fayda etmeyince odama gidip ilaç aldım. Barı gece 2'de kapatacaktık, sadece yarım saat daha dayanacaksın Minho. Neden böyle oldu ki?
Vücudumun neden bu derece ağırlaştığını daha anlayamadan bilincim kapanmıştı ve elimdeki ilaç kutusuyla beraber bedenim tüm işlevini yitirdi.
Ah yine başladı o anlamsız kabuslar. Daha ne kadar tekrar edecekler?
"Sende annen gibi ailesi belli olmayan bir çocuksun. Ve kimse böyle çocukları sevmez"
"Sen çok kullanışlısın biliyor musun? O yüzden yanımdasın"
"Annen olmasaydı bir hiçdin, annen gibi bir oruspudan ancak sen olurdun"
"Bu yeni hizmetçinin oğlu mu? Iyy uzakta dursun biraz"
"Annen Kuma Joobin mi? Onun oğlu mu varmış?"
"Duydun mu Joobin, Bay Lee'nin cinayetinden dolayı şüpheliymiş"
"Annem yapmadı diyorum size o kadın yaptı, kimse inanmıyor bana..."
"Nasıl öpüştüyseniz çocuk bayıldı"
"Ya sussana Felix, Hyunjin ağlıyor sen ne diyorsun?"
Kapı sesi geldiğinde bende gözlerimi açtım. İçeri doktor girmişti.
"Heh, uyanmışsınız Bay Lee"
"Adım Minho, minho diyebilirsiniz"
"Tamam Bay Minho, baygınlığınızın sebebi uzun süre uykusuz kalmış olmanız ve boş mideyle fazla miktarda alkol almış olmanız. Neredeyse 24 saattir düzgün bir besin alamamışsınız. Şimdi değerleriniz daha iyi. İstediğiniz zaman taburcu olabilirsiniz. Geçmiş olsun"
Doktor geldiğinde Felix ve Seungmin susumuş, Hyunjin de kısa bir süreliğine ağlamayı kesip doktoru dinlemişti. Doktor çıkar çıkmaz bana doğru dönüp sulu gözlerle yüzüme bakmıştı.
Seungmin durumu anlayıp Felix'i çekiştirerek dışarı çıkmıştı.
Hala bana bakan bir küçük Hyunjin ile baş başa kalmıştım. Kollarımı açarak "gel buraya" dedim. O da dediğimi ikiletmeden kollarım arasında ağlamaya devam etmişti.
"Hani beni koruyacaktın oppa? Bu halde nasıl yanımda olacaksın?"
"Bir daha olmayacak"
"Olmasa iyi olur bu kadar gözyaşı dökmeyi hak etmedim ben"
Gerçekten de hak etmemişti. Saçma sapan bir nedenle bayılmıştım, onu bu kadar endiselendirmeye de hakkım yoktu. Benim yüzümden ağlaması ve o güzel yüzünün ağlamaktan kızarması beni biraz etkilese de ona bir daha böyle bir şey yaşatmamak için kendime iyi bakmalıydım.
Kendine iyi bakmanın kuralları Kural 1: Her şeyi çok fazla düşünme.
Bir süre sonra ağlaması kesilmişti ve yerinde kıpırdanmaya başlamıştı. Koltuk altlarından tutup dizlerime otutturdum ve çenesinden tutarak bana bakmasını sağladım.
"Annemlere söylemiycez tamam mı?"
"Tamam, Oh sahi annem diyince annem seni soruyor"
"Nasıl yani?"
"Nasılsınız diye sormuştu bende şimdi yatacağız dedim. Orada saat farkı var ya onlar daha yeni uyanmışlar."
Ellerimi saçlarına attım ve oynamaya başlarken sordum;
"Başka ne dedi?"
"Minho ile iyi geçiniyor musunuz diye sordu, sana iyi bakıyor mu dedi"
"Sen ne dedin?"
"Evet, benimle iyi ilgileniyor dedim. Tabi o sırada senin yüzünden ağlıyordum"
Son cümlesini söylerken kaşlarını çatarak bana bakmıştı. Şuan o kadar tatlıydı ki anlatamam size. Dayanamayıp, benim yüzümden kıpkırmızı olmuş gözlerinden öptüm.
Bir süre sonra bizimkiler patır kütür girdi içeriye. Chan bana nasihat veriyor, Changbin de spor yapmadığımdan böyle olduğunu iddia ediyordu. Ziyaretçi odasına en fazla 3 kişi giremiyor muydu niye hepsi burada. Tabi Hyunjin'e lafım yok da konuşup duruyorlar.
Serum bitince herkes evlerine dağıldı. Tabi benim mesai evde başlıyordu.
Hyunjin zorla bana yemek yediriyordu. Ben kendim yerdim ama onun yedirmesine de hiç şikayet etmemiştim.
"Sporcu adam bu kadar yemek yemez, göbeğim çıkacak sonra"
"Bir şey olmaz, ben günde 5 öğün yiyorum bak hiç göbek yok."
Bunu derken üstündeki sweati yukarıya doğru kaldırmıştı ve olamayan göbeğini göstermişti. İşte bunu yapma bana. Tabi yaptığını fark edince hemen kapatmıştı.
Şuan utangaç gibi davransa da sonradan yanıma mükemmel ötesi bir pijama ile geldi. Benimle uyumak istediği için. Küçük bir çocuğa benziyordu bunu isterken, bahanesi de hazırdı. Yine bir şey olursa yanımda olabilmek için.
Benim de reddedecek halim yok herhalde, onu kırmamak için yorganı kaldırdım ve içine girmesini sağladım.
Bir süre ben telefonumla ilgilenirken beni izledi. İzlerken de uyuya kalmıştı.
Yavaşça saçlarını okşadım ve bende yanına yattım. Güzel kokusu beni anında mayıştırmış, birkaç gündür alamadığım derin bir uykuya dalmıştım.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Hyunjin'in gecelik
Minho'nun anası Lee Joobin (çok güzel ya çıldırdım)
Hyunjin de nereden buluyor bu kıyafetleri ya. Minho'yu zor tutuyoruz.
