Aşağı düşerken beni tuttan o ela gözler...
Kalbimdeki sızıntı büyük bir zelzeleye ortaya çıktı. Küçük yaşta büyüyüp büyüdüğümde her şey anlamsızlaştı. Bir anda beni tutup çeken o eller bir daha ansızın karşıma çıktı. Kader de tam böyle bir şeydi.
...
Bu akşam burdan gidecektik. Zaten dağılmamış olan bavulumu topladım. Sabah teyzemle görüştük ama çık kısa sürdü.
Bavulu sürükleyerek arabanın bagajına kadar götürdüm
"Abi bagaj" dedim korumalara
"Hanımım biz hallederiz" dedi
"Her yaptığınız iş için kek yapmam gerekir ya da türevi bir şey. Koruyun tamamda bavulumu da yerleştirebilirim"
Bu gün korumlarla daha çok konuşmuştum Yusuf'a kıyasla. İlk işimi telefondan yapmak ve zorunda bırakıldım! Milan ağa yüzünden hep!
"Beni avmye kaçırsanıza" dedim şirin şirin
"Ağamın ta-"
"Talimatı var hanımım. Dışarı çıkamazsınız! Biliyorum abi bu repliği ezberledim. Of. Peki ben size kartımı versem, bana laptop alıp gelir misiniz? Modeli falan yazarım bir yere"
"Tabiki hanımım" dedi
"Tamam" diyip ilk istediğim modeli yazıp verdim. Sonra kartımı uzattım
"Ağamız izin vermez buna. Bizde ağamızın kartı var. Ordan hallederiz hanımım."
"Ama olmaz! Bana sen hallet dedi. Kendi dedi. Gerçekten bak!"
Korumalar birbirine baktılar
"Abi, sizi zor durumda bırakmam ben. Farkındaysanız benim sayemde kovulmadınız. Hadi lütfen!" Diye tatlı yalvardım
"Ne oluyor İhsan?" Diye çıktı Milan ağa
"Ağam, Hanımım kendi kartıyla ödeme yapmak için ısrar ediyor"
"Kabul etmeyi mi düşünüyorsunuz?!" Dedi
"Evet" dedim
"Olmaz öyle şey"
"Ya dün dedin! Başımın çaresine bakıyorum işte! Aaa! Kimse dinlemiyor ki! Hani hanımağaydım artık! İhsan abi bu kartı al" diye zorla eline verdim
