Savaş bir ayın sonunda gözlerini açmıştı hep birlikte yanına girdik. Herkes ona sarılıp geçmiş olsun dedikten sonra sıra bana geldi. Yanına gidip elini tuttum bu bile canını yakacağını düşünüyordum.
"Savaş çok korkuttun bizi nasılsın?" Dedim. O ise tuhaf gözlerle bana bakıyordu. Bu bakışa anlam veremedim. Sonra Doruk'a dönüp
"Bu kız kim?" Dedi. Keşke o an yer yarılsa da içine girsem dedim.
"Benim Savaş, Gözde" bir aklını kurcaladı sonra sanırım hatırladı ve konuşmaya başladı.
"Tamam hatırladım sen benim yeni sekreterimsin seni işe aldığım gün kaza yaptım sanırım çünkü zor hatırladım" dedi. O an şaka yapıyor sandım. Konuşamadım o konuşmaya başladı.
"Bana Savaş demen hiç hoşuma gitmedi, çalışanlarımla aramda bir mesafem olmalı" dedi. Karşımda duran Doruk, Eylül, Seda ve anne babama daha doğrusu Savaşın annesiyle babasına baktım. Hepsi üzgün gözlere bana bakıyordu. Sonra Savaşa döndüm ve konuşmaya başladım.
"Kusura bakmayın Savaş Bey, ben bir an durumun şeyiyle öyle söyledim" dedim. İçim kan ağlıyordu ve bunu Savaş görmüyordu. Arkama bile bakmadan çıktım odadan. Aşık olduğum adam, kaza günü evleneceğim adam beni hatırlamıyordu. Sevgilim beni hatırlamıyordu. Peşime Eylül ve Doruk da geldi. Birlikte doktorun yanına gittik.
"Doktor Bey Savaş beni hatırlamıyor, şirkete ilk gittiğim günü hatırlıyor sadece"
"Gidip bir bakalım durumuna" birlikte Savaşın odasına girdik. Doktor Bey Savaşla konuştu sonra tahlillerine, röntgen ve MRına da baktı ve geçmiş olsun diyip çıktı. Peşine biz de gittik.
"Gördüğüm kadarıyla bir problem yok ama Savaş Bey geçici hafıza kaybı yaşıyor olabilir. Sizden ricam o bir şeyler farkedene kadar ona söylemeyin. Onun yerine eskisi gibi davranın, yaşadığı anları tekrar yaşaması daha kolay hatırlamasını sağlayacaktır." Doktora sadece tamam diyebildik. Tekrar Savaşın odasına girdik.
Bu gece inat etmiştim Savaş'ın yanında ben kalıcam diye. Herkes gitti Savaşla baş başa kaldık. Normalde olsa Savaşın yanına gidip sımsıkı sarılırdım ona ama yapamıyorum. Yanımda ama dokunamıyorum ve bu beni paramparça ediyor.
1 HAFTA SONRA
Savaş hastaneden bugün taburcu oluyor. Annesi benim yanımda kalacaksın diye tutturuyor Savaş ise ben evimde kalıcam diye. Sabahtan beri onların kavgasını dinliyorduk. En son annesi
"Gözde de senin yanında kalırsa kabul ediyorum evde kalabilirsin öbür türlü benimle geliyorsun. Kocaman adam olmuş olabilirsin ama benim gözümde ufacık çocuktan farkın yok" dedi koskoca Savaş Kara ya çocuktan farkın yok dedi.
"Tamam anne Gözde de kabul ederse benim açımdan sorun yok" bana döndü gözler.
"Tabi kalırım ben Semiha an- Hanım" az kalsın anne diyordum. Ama Semiha anne, bana kızıymışım gibi yaklaşıyor Sedadan ayırmadan sevmeye çalışıyor.
"Tamam o zaman çıkalım artık sıkıldım" dedi Savaş.
Birlikte çıktık hastaneden. Arabaya doğru yol aldık. Ömer yoktu başka bir koruma vardı. Doğru ya kaza anında Ömer de yaralandı ama bünyesi Savaş kadar sağlam değildi o hâlâ hastanede ama durumu iyi. Kapıyı açan çocuk
"Buyur abi" dedi Savaş geçtikten sonra da bana "buyur yenge" dedi. Savaşın duymadığını ummaktan başka çarem yoktu.
Savaşın karşısına oturdum. Şu an beni hatırlıyor olsaydı asla buraya oturmama izin vermezdi.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
ELA GÖZLÜM
RomansaHIRÇIN BİR KIZ VE PATRONU ARASINDA YAŞANAN GİZLİLERLE DOLU BİR AŞK
