şerefsiz ikizim ı.n/jeongin

19.

JEONGİN'DEN

"buraya kadarmış ı.n. Beni unutma olur mu? En azından dene. Beni sevmiyorsun biliyorum ama dene. Son isteğim olarak. Dene. Seni seviyorum kardeşim "

Çok nadiren söylediğim kelimeyi de söyledikten sonra son bir kez kendimi zorlayıp gülerken el sallamış ve video kaydını kapatmıştım.

Kamera karşısından kalkıp aynaya bakmıştım.

Kızaran gözlerim,dağınık saçlarım, zayıf vücudum, ıslanan yanaklarım ve stresten soyup, kanatıp durduğum dudaklarım ile tam bir bitmişlik tablosuydum. Yaşan ölü derler ya işte onun canlı örneğiydim.

"bitmişiz be jeongin"

Diyerek kendime seslenmiş ve acı bir şekilde gülümsemiştim.

"Sen gidebildiğin kadar gittin. Dayanabildiğin kadar dayandın. Kendini suçlama"

Kimse beni avutmadığı için kendi kendimi avutuyordum. Bu kadar acınasıydım işte.

"buraya kadarmış jeongin"

Son kez telefonu açıp felix, changbin jisung gibi benim canımı yakmayan kişilere onlara onları sevdiğimi söylediğim uzun bir paragraf yazıp ses yollamıştım.

Onlara mutlu olduğumu söyleyip son kez sarılma fırsatı bulduğumdan içim biraz olsun rahattı.

"buradaki işin bitti jeong. Son bir şey kaldı"

Diyerek tavandaki ipe bakmıştım. Sağlam olup olmadığını anlamak için bir kaç kez serçe ipi çekmiş ve sağlam olduğuna kanaat getirip sandalyeye çıkmıştım.

"bunları hak etmedin jeongin"

Derin ve titrek bir şekilde nefes almıştım.

"zaman doldu. Artık sorunlarımdan topluca kaçıyorum"

İpe tekrar baktığımda içime dolan korku ile kendime kızmıştım.

"hadi ama jeong son kez cesaretli ol ve yap şunu. Başarabilirsin."

Tekrar derin bir nefes aldıktan son halkayı boynuma geçirmiştim. Aynadaki bana baktıktan sonra biraz daha böyle durursam vazgeçeceğim için tek ayağımla hızlıca sandalyeye tekme atmış ve yere düşmesini sağlamıştım.

1-2 dakika sonra bütün acı gitmişti. Daha doğrusu bütün duygular. Hatta ben gitmiştim. Bir daha geri dönmeyecek şekilde.

Aslında böyle bir son istemiyordum. Ölmek de istemiyordum. Ama buna zorunluydum.

Bir iple ölmek istemezdim. Cesedimin orada öylece asılı olmasını istemezdim. Böyle bile yük oluyordum onlara. Cenaze işlemleri, evden cesedimin çıkartılması, mezar taşı her şey aşırı pahalı ve yorucu olacağı için böyle bile yük olmuştum.

Bende ceset gibi bir şeyimin olmasını, onlara yük olmak istemezsim ama cesedimin olmaması benim daha çok acı çekmemdi. Ben acıdan nefret ederim.

Ha bu arada ben felix'e ve anneme yük olmamak için de kendi evimde intihar etmiştim. I.n'e yük olacaktım çünkü o burada kalıyordu ama onun yaptıklarından sonra bu kadar yükü de kaldırır diye düşünüyorum.

._.

DAHA BİTMEDİ HE OKUMAYI BIRAKMAYIN DAHA YAZACAĞIM.