အမျိုးသားခုနစ်ယောက်ကို ချစ်ခွင့်ပန်ရမယ်တဲ့..! ဘယ်လိုလုပ်ရမလဲ..? [ 2 ]

191

Unicode

ကျွင်းမော့.. မင်းနဲ့ငါက ဘာများကွာခြားသွားလို့လဲ..?

***

တကယ့်ကို လုံးဝမကွာခြားဘူးပဲ..!

ကျွင်းမော့က ခပ်လှောင်လှောင် ပြုံးလိုက်သည်။

ခြူးမုယွင်တစ်ယောက် နှစ်နှစ်ခြိုက်ခြိုက် အိပ်ပျော်နိုင်ခဲ့သည်။ အိပ်မက်ပင်မမက်ဘဲ အိပ်စက်နိုင်ခြင်းက ခန္ဓာကိုယ်အတွက် အမှန်ပင် ကောင်းမွန်ပေ၏။ ကျွင်းမော့၏ ဆေးအရှိန်ကြောင့်မဟုတ်ဘဲ သည်အတိုင်း အိပ်ပျော်ခဲ့တာကြောင့် ပို၍ပင် ကောင်းသေးသည်။

ခြူးမုယွင်မှာ လမ်းလျှောက်နိုင်ရန် အတော်လေး ကြိုးစားလိုက်ရသည်။ အစပိုင်းတွင် အတော်ခက်ခဲခဲ့ပြီး တစ်နာရီ၏ လေးပုံတစ်ပုံခန့် လမ်းလျှောက်ပြီးနောက် တစ်ကိုယ်လုံး စပ်ဖျင်းဖျင်း ဖြစ်လာကာ ချွေးစေးများဖြင့် ရွှဲနင့်လာရသည်။ သို့သော် အချိန်ကြာလာသည်နှင့်အမျှ ကျင့်သားရလာခဲ့သည်။

ကျွင်းမော့က ကူကယ်ရာမဲ့စွာ စောင့်ကြည့်နေခဲ့သည်။ သူ၏မျက်ဝန်းထဲတွင် ပျော်ရွှင်ခြင်း၊ စိတ်မကောင်းဖြစ်ခြင်း စသည့် မည်သည့်ခံစားချက်မျှမရှိ။ သူ၏ခံစားချက်ကို ခန့်မှန်းကြည့်ရန် မလွယ်ကူပေ။

တစ်နေ့မှာတော့ ခြူးမုယွင်က ပြောလာသည်။ : “အပြင်ထွက်ပြီး လမ်းလျှောက်ချင်တယ်.. နေရောင်အောက်မှာဆို နေကောင်းတာ ပိုမြန်မယ်ထင်တယ်..”

ကျွင်းမော့က ပြန်ဖြေသည်။ : “ကောင်းပါပြီ..”

သူက ခြူးမုယွင်ကို အပြင်ခေါ်ထုတ်လာပေးသည်။

အချိန်ကာလများစွာ လွန်မြောက်လာ၏။ သုံးလကြာပြီးနောက် အပြင်လောက၏ ရာသီဥတုပင် ပြောင်းလဲသွားခဲ့ချေပြီ။ နွေရာသီနှောင်းပိုင်းကာလမှ ဆောင်းဦးကာလသို့ပင် ကူးပြောင်းသွားခဲ့ပြီ။ အေးစက်စက် လေညင်းသွဲ့သွဲ့က အရိုးကွဲမတတ် အအေးဓာတ်ကို သယ်ဆောင်လာခဲ့သည်။

ကျွင်းမော့က ခြူးမုယွင်ကို နှင်းကာခြုံထည် ခြုံပေးသည်။

ခြူးမုယွင်၏စိတ်ထဲတွင် သံသယတချို့ ကျန်ရစ်နေဆဲ။ : “အပြင်မှာ ဘာလို့ဒီလောက်အေးနေရတာလဲ..?”