Daha iyi versiyonu ile geri dönüyorum...
Ben Karaca Güniz... OİA örgütün ilk üyesiyim dünyanın bir çok yerinde üyemiz var. Örgütün kurucusu Osman... çocukluğumun katili olan adam... Görev verdi. Cesur Zahir de olan dünyayı yerle bir edecek silah for...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
BÖLÜM ŞARKISI; ( Toygar ışıklı - çok geç- )
oy ve yorumlarınızı bekiyorum kuşlarım
28. Bölüm.
Keyifli okumalar;
Sevgi bir silahtı öldürücü etkisi olan bir silah. O silahı ben kendime çevirmiştim ve ateşlemiştim ama yalnız kurşun benim bedenimi değil, Cesurun da bedenini delmişti. Biz ne ölmeyi ne yaşamayı becerebildik. Bizim hikayemiz ana rahmine düştüğümüzde imkansızlığımız belirlenmişti biz iki inat insan olarak her şeye, her doğruya her yanlışa, ihanete, acıya, kadere inat ellerimizi tutmuştuk ve görmezden gelmiştik bugün görmezden geldiğimiz ne varsa yağmur olup üzerimize yağmıştı. Biz o yağmur birikintisinde can verip ölmüştük.
İlk başladığımız yerde uçurumun ucuna oturmuş elimdeki viskiyi yudumluyordum. Yapabileceğim tek şey buydu. Görünmeyenlerden aldığım bilgiye göre Cesur istihbaratın gizli sığınaklarından birine gitmişti. Cesurun aklında ne vardı bilmiyordum. Bilmekte istemiyordum.
Bugün omuzunda değil yanında ağlaya bileceğim kimsem yoktu.
Yapayalnızdım. Kimsem yoktu. Bedenim dikiş tutmayan bir yaraydı ve her rüzgâr estiğinde oluk oluk kanıyordum.
Bacaklarım uçurumdan aşağıya sarkıyordu sırtımı toprağın üzerine bıraktığımda bakışlarım gökyüzüne çevirmişti. Gökyüzü maviliklerini siyaha teslim etmişti. Denizin tuzlu meltem kokusu burnuma doluyordu. Geceyi ele geçiren sessizliği yaran araba sesi oldu. Kafamı çevirip bakmadım bile dilerim ki benden nefret eden birisidir ve kafamı koparmak için gelmiştir. Eğer beni öldürmeyi başara bilen olursa ona para bile verirdim.
Araba durdu kapının açılma ve kapanma sesi doldurdu kulaklarımı. A kabinde çakıl taşına çarpan adımlara yanımda birisin durduğunu hissetim.
"Senin her şeyi söylemeni beklemiyorum. Bunu ben ortaya çıkarmalıydım." Dedi Karan sesinde ele tutulur bir alay vardı.
"Hep öyle olur değil mi? Bir saklar düşman ortaya çıkartır. Bu hikâyede kartları ben dağıtırım" dedim gözlerimi gökyüzünden çekmeden. Karan benim gibi yapıp uzun bacaklarını uçurumdan sarkıtı ve uzandı.
