"၁၈နှစ်သားလေး..ခန့်ဦးရော..."
"အစ်ကိုလေးနဲ့အပြင်ထွက်သွားတယ်။
ပိစိလေးအတွက် အ၀တ်အစားတွေ၊နို့ဘူးတွေ၀ယ်ဖို့တဲ့။"
"ဪ...ဟုတ်လား၊ဒါဆို ၁၈နှစ်သားလေးကရော အားနေတာလား။"
"အားတော့မအားပါဘူး။ဦးကြီးပေးထားတဲ့စာရင်းတွေလုပ်ရမယ်..."
"ဘာစာရင်းတွေလဲ..."
"အသစ်ချပေးထားတဲ့ လယ်ယာက လယ်သမားတွေအတွက် ငွေစာရင်းတွေပါ။"
"ဪ...ကိုယ်လုပ်ပေးမယ် ယူလာခဲ့။"
စာရင်းစာအုပ်တွေကိုယူလာပြီးပေးလိုက်တော့ ခုံပေါ်မှာ ခြေချိတ်ထိုင်လျက် အာရုံစိုက်ကာ စာရင်းတွေကူလုပ်ပေးသည်။
သေချာစူးစိုက်နေတဲ့ ဘေးတိုက်မျက်နှာက ဆွဲဆောင်မှုရှိပြီး ငေးနေမိတာ အကြည့်ခွာဖို့မေ့နေသည်အထိပင်ဖြစ်သည်။
"ကိုယ်ကအဲ့လောက်တောင်ချောတာလား။"
"ဟင်...!မဟုတ်ပါဘူး။"
"ဒါဆို ဘာလို့ ဒီလောက်တောင်စိုက်ကြည့်နေတာလဲ ပြောပါအုံး။"
"စာ...စာရင်းတွေမှန်လားလို့ ဘေးကနေ
ကြည့်ပေးနေတာ.."
"ဪ...ဟုတ်လား၊ကျေးဇူးတင်လိုက်တာဗျာ..."
"......."
"ဒါနဲ့ ကိုယ်သိချင်တာလေးတစ်ခုရှိလို့....
မေးလို့ရမလား။"
"ဟိုတစ်ခါက ဦးကြီးက မင်းကို အခြားနာမည်တစ်ခုခေါ်တာကြားလိုက်တယ်။အောင်ချစ်လို့မခေါ်ဘဲ အခြားတစ်ခုခေါ်လိုက်သလားလို့...အဲ့တာ ဘယ်သူ့နာမည်လဲ။"
"ဟမ်...မဟုတ်ပါဘူး။ဦးကြီးက ဘယ်အခြားနာမည်ကိုမှမခေါ်ပါဘူး....ခင်ဗျားနားကြားမှားတာထင်တယ်။"
"မဟုတ်တာ ကိုယ်သေချာကြားလိုက်တယ်။နငယ်တော့ပါတယ်...ဘာဆိုလားပဲ။"
စဥ်းစားဟန်ဖြင့်ပြောနေတဲ့ ဆိုင်းအံ့ခွန်ကို
ကြည့်ပြီး အသည်းအသန်ငြင်းရသည်ကလည်း အမော...ဦးကြီးက တစ်ခါလေး ခေါ်လိုက်တဲ့အမည်ကိုသူကဘယ်လိုကြားသွားတာလဲ...
"နောင်ခမ်း..."
"ဗျာ..အဲ ဘာဖြစ်တယ်!"
"ကိုယ်မှတ်မိပြီ၊ဦးကြီးက မင်းကိုခေါ်တာ နောင်ခမ်းတဲ့...ဟုတ်တယ်မလား။"
YOU ARE READING
သစ္စာမြဲစေ ချစ်သက်သေ(သစၥာၿမဲေစ ခ်စ္သက္ေသ)
Historical Fiction၂၀၃၅ကနေ ၁၉၄၂ခုနှစ်ကိုရောက်ရှိလာတဲ့ ကောင်လေးတစ်ယောက်...၁၉၄၂ခုနှစ်ကအိမ်ထောင်ရေးအရှုပ်အထွေးတွေနဲ့ နာကျင်စရာမှတ်ဥာဏ်တွေ...မြို့အုပ်မင်းနဲ့ယူထားတဲ့ထိုကောင်လေးဟာ အချစ်မခံရဘဲ ဆိုး၀ါးတဲ့အဖြစ်အပျက်တွေကြုံခဲ့ရပြီးနောက် သေဆုံးခြင်းလမ်းမှာ လူတစ်ယောက်နဲ့အတူ ကံကြ...
