best friends - Sekai

21. bölüm

6 ay sonra ✨

Otobüsü kaçıran ikili köyün yolunda ellerinde valizlerle yürümek zorunda kalmıştı. Her zamanki gibi spor kıyafetler içinde hiç susmayan kız

"daha ne kadar kaldı çok yoruldum"

"gelmek üzereyiz Nara"

"Dostum bilmem farkında mısın ama yaklaştıkça daha korkutucu olmaya başladın. Sakin olur musun artık. Onu alacağız. Ahaha yani sen alacaksın. Kaşlarını çatmaya devam edersen Jongin seni beğenmeyecek. Sehun stresin gitsin diye şaka yapıyorum en azından tepki ver"

Sehun Nara'yı dinlemiş miydi ki? Endişelerininden asla kurtulamıyordu

"yüzüme bile bakmayacak Nara. Ona verdiğim sözü tutmadım. 11 sene boyunca tek istediğim yanımda kalmasıydı. Bu kadar aç gözlü olmamalıydım"

"yeter Sehun geçmişi değiştiremezsin. Bugünden sonrasına bakman gerekiyor. Jongin'in gönlünü alacaksın ve bundan sonra asla ayrılmayacaksınız"

Nara önümde durdu. Bu küçük kız iyi ki hayatıma girmişti. Jongin de onu tanısın istiyordum. En az benim kadar seveceğine emindim.

~~~~~~

Yeni gelmiştik valizleri yerleştirip yemeğe inecektik. Kalbim çıkacak gibi hissediyordum. Alışkanlık ile penceresini izliyordum. Penceresi bile güzeldi bu esmer adamın. Hâlâ onu nasıl bırakabildiğimi düşünüyordum. Onu bıraktığım için delirmiş olmalıydım. O evde sevdiğim vardı. Yan eve gidip boynuna sarılmak istiyordum. Kokusunu içime çekmek istiyordum. "Beni eve bile almaz"

gülümsediğini görmek istiyordum "Soğuk gözlerini görmeye dayanamam"

Nat, Nara ile ilgilenmeye çalışıyordu. Çünkü oğlu misafir ile ilginmek yerine geldiğinden beri somurtuyordu

"Küçük köyümüzü umarım seversin, Nara"

"seveceğime eminim efendim"

"Sehun çok zayıflamışsın oğlum. Seul'da yolunda gitmeyen şeyler mi var?"

"hayır baba iyiyim. İyi değilim."

Önümdeki yemeği yemek hiç bu kadar zor gelmemişti. Düşünceler içinde boğuluyordum. "Neden buraya geldim ki. Beni kovacak. Onu görmek için hazır değilim"

Bu düşüncelerden çıkmamı sağlayan tek şey dışarıdan gelen sesti. Bu ses aylardır hasret olduğum tondu. Telefonumda yüzlerce videosu vardı her gece defalarca onları izleyip ağlasam da sanki ilk defa duymuş gibi heyecan yapmıştım. Titrediğim belli olmuyordur umarım.

"NAT AMCA! Kalp krizi geçiren yaşlı adamın kontrollerini yaptım. Eve gidiyorum"

"İÇERİ GEL JONGİN! YEMEK YİYORUZ"

Farkındaydım annemin de Nara'nın da gözleri benim üzerimdeydi ben ise yutkunmuş kapıyı izliyordum. Ellerimi farkında olmadan o kadar fazla sıkmışım ki ancak bıçak canımı yaktığında anlayabildim. Annem kulağıma fısıldadı.

"Sehun iyi misin?"

Annem elimi tuttuğunda bıçağı bırakabildim. İçeri girdiğinde aylardır çektiğim eziyet için lanet ettim. Ona olan özlemim tarif edilemez boyuttaydı. Soğuk bakışları ilk benim üzerime sonra Nara'ya uzandı. "Bir şey söyle Jongin"

"Annem bir şey istemişti unuttum Nat amca. Afiyet olsun. Sonra geleceğim hoşça kalın"

kaçar gibi arkasını dönmüştü. "Birisi onu durdursun henüz doğru düzgün bakamadım bile"