best friends - Sekai

12. bölüm

Sehun adamın uzaklaşmasını bile beklemeden ağacın arkasından fırladı. "Burası çok yüksek değil. Yapabilirim kendime inanıyorum. Ne demişti babam kendimize inanırsak her şeyi başarırız. Hem yaz okulunda daha yükseğinden havuza atladım. Hayır korkmuyorum. Seni kesinlikle kurtaracağım yabani! o kadına söz verdim"

Gözlerini kapattı. Korkuyla atlamıştı ama çok kısa sürmüştü. Su sandığı kadar soğuk da değildi. Hemen kendine geldi ve bulması gereken çocuğa bakınmaya başlamıştı. Neyse ki çocuk hemen yanı başında çırpınmaya bırakmış kendisini kaybetmişti. "Ölmüş mü? Hiç hareket etmiyor. Onu nasıl taşıyacağım."

Hızlıca beline sarıldı. Jongin'in zayıf ve çelimsiz olması onu rahatça sarmasını sağlamıştı. Sehun onu yüzeye çıkardıktan sonra kumsala sürükledi. Hemen ellerini çözdü. Bilekleri morarmıştı. Bileklerini ovarken konuştu.

"Hey yabani uyan. Ölmedin değil mi? O kadar sürede kimse ölmez. Seni kurtardığımı biliyorum. Annen seni bekliyor. Aç gözlerini!"

Jongin öksürmeye başlamıştı. Zor nefes alıyordu. Sehun neden titrediğini anlamayan gözlerle onu izliyordu.

"sonunda kendine geldin! İyisin değil mi? Neden titriyorsun?"

Gözlerime konuşmadan anlamsız bir şekilde bakıyordu.

"Hey yabani iyi misin dedim. Seni merak ediyorum! Neden bana cevap vermiyorsun?"

Sehun ilk defa sesini duymuştu. Titreyen dudakları arasından

"benim adım Jongin"

Gözlerini daha yeni açmıştı ki bir anda kapandı.

"Hey uyansana yabani! Pardon yani Jongin, nasıl eve gideceğiz korkuyorum çok karanlık bana yolu göstermelisin. Ben burada uyuyamam. Hey kalk diyorum. Babam çok kızacak! Hem annen seni bekliyor"

Uyanmıyordu. Ne yaparsam yapayım uyanmıyordu

"Şiiişt. Sana diyorum. Ölmedin değil mi? Korkuyorum burada diyorum sana"

Nefesini dinledim gerçekten uyuyordu. "Ya da bayılmış olabilir mi?" Devamlı titriyordu. Vücudu buz gibiydi. Kesik kesik sayıkladığı hiçbir şeyi anlamıyordum.

"Baba yapma...."

"Doğduğum için özür dilerim..."

"Lütfen anneme bir şey yapma"

"Anne.. anne.. seni özledim"

"Anne lütfen bana sarıl"

Yabaniyi ısıtmam gerekiyordu. Bu kumsalda üzerine örtebileceğim hiçbir şey yoktu. Ona sıkıca sarıldım.

"Bu geceyi burada geçireceğiz gibi görünüyor yabani. Sabah babamla annem bizi bulacak merak etme. Seni ısıtacağım. Sadece sakinleş sana güzelce bakacağım."

Göğsüme bastırdığım bu çelimsiz, ıslak vücudun ilk günden esiri olacağımı hissetmiştim. Vücudunun titremesi sırtını ve saçlarını okşadıkça azalmaya başlamıştı. Birkaç saat sonra uykusu normale döndüğünde bile onu bırakmak içimden gelmiyordu. Çok korkuyordum ve bu baygın küçük çocuğun yanımda olması cesaret veriyordu. Göğsüme gömdüğü kafasına yaslandım. Sonunda gözlerimi kapattım ve çok geçmeden uykuya teslim oldum.

Sabahın ilk ışıkları yüzümüze vuruyordu. Bağırış sesleriyle uyandık. Polisler fotoğrafımızı çekiyordu. Birbirine sarılmış halde sahilde bulunmuş iki çocuk fotografı. (Jongin'in Sehun'un panosunda olduğunu bildiği ve duygu yoğunluğu yaşadığı fotoğraf )