အခုဆိုခ်မ္းၿငိမ္းငယ္နဲ႔ဟာဗင္ရီခင္လာတာတစ္လေတာင္ျပည့္ၿပီျဖစ္သည္။ဟာဗင္ရီကအိမ္လာခဲ့မယ္ဆိုၿပီးဖုန္းဆက္လာတာေၾကာင့္အိမ္ေရွ႕မွာထိုင္ေစာင့္ေနလိုက္သည္။
"ဟာဗင္ရီ မင္းဆိုင္ကယ္ေတာင္စီးတတ္ေနၿပီလားမိုက္လိုက္တာ"
"အင္းစီးတတ္တာၾကာၿပီလာအျပင္သြားမယ္"
"မင္းေနာ္ေျဖးေျဖးေမာင္းငါေၾကာက္တယ္"
"တက္မွာသာတက္"
ခ်မ္းၿငိမ္းငယ္လဲဆက္ေျပာမေနေတာ့ဘဲအိမ္တံခါးပိတ္၍ခပ္ျမန္ျမန္တက္လိုက္သည္။
"ဘယ္သြားမလို႔လဲ"
"မင္းသေဘာဘာစားခ်င္လဲ"
"မင္းေကြၽးရမွာေနာ္ငါပိုက္ဆံမပါဘူး"
"ေကြၽးမွာေပါ့ႀကိဳက္တာေျပာ"
"မာလာရွမ္းေကာစားၾကမယ္"
"ေကာင္းၿပီ"
"အရွိန္ေရွာ့အုံး"
"ငါကဒီလိုဘဲေမာင္းတတ္တာမေက်နပ္ရင္ငါ့ခါးကိုဖက္ထား"
"မင္းကငါ့ကိုအႏိုင္က်င့္တယ္ေပါ့ၾကည့္ေနမင္းပိုက္ဆံကုန္တဲ့အထိစားျပမယ္"
ဒီလိုနဲ႔စကားေျပာရင္းမာလာရွမ္းေကာဆိုင္သို႔ေရာက္လာခဲ့ၾကသည္။
"အစပ္ေလွ်ာ့ေပးပါ"
"ဟာမင္းကလဲစပ္မွစားေကာင္းတာကို"
"မရပါငါမွာသလိုစား"
"မင္းကအႏိုင္က်င့္တာေပါ့ရတယ္ေလငါမာလာရွမ္းေကာစားၿပီးရင္မင္းကိုမေခၚ ေတာ့ဘူး"
"အဲ့လိုေတာ့မလုပ္နဲ႔ေလဘာစားခ်င္ေသးလဲေျပာ"
"ဟဲဟဲ green teaေလးအျပန္၀ယ္သြားရေအာင္"
"ေကာင္းၿပီ"
မာလာရွမ္းေကာဆိုင္ကအျပန္green tea၀င္၀ယ္၍အိမ္သို႔ျပန္ခဲ့ၾကသည္။
"၅နာရီေတာင္ထိုးၿပီးဘဲဒါနဲ႔ဖုန္းထဲမွာအေရးႀကီးကိစၥေျပာမလို႔ဆိုဘာေျပာမလို႔လဲ"
ဟာဗင္ရီကသက္ျပင္းခ်၍
"ငါငါးႏွစ္အ႐ြယ္ထဲကငါ့အေဖနဲ႔အေမနဲ႔ကကြာရွင္းထားတာငါကငါ့အေမနဲ႔က်န္ခဲ့တာကြာအခုငါ့အေမကေနာက္ေယာက်ၤားနဲ႔လက္ထပ္ေတာ့မွာငါ့အေဖကငါ့ကိုအေမရိကန္လာဖို႔ေခၚေနၿပီအဲ့တာ..."
YOU ARE READING
You can't leave me(Completed)
Mistério / Suspenseမင်းရဲ့မျက်၀န်းလှလှတွေကကိုယ့်ကိုယ်ဘဲကြည့်ရမယ်။ မင်းရဲ့နှုတ်ခမ်းဖျားကကိုယ့်နာမည်ကိုဘဲခေါ်ရမယ်။ မင်းရဲ့အသက်ရှုသံကအစကိုယ့်အတွက်ဘဲဖြစ်ရမယ်။ မင်းရဲ့အရာအားလုံးကကိုယ့်အတွက်ဘဲဖြစ်ရမယ်ချမ်း။ အတ္တကြီးတယ်လို့ဆိုရင်လဲအဲ့တာမင်းကိုသိပ်ချစ်လွန်းလို့ပါ သိပ်ချစ်လွ...
