"ထမင်းလေးစားပါနော်"
"ငါမစားချင်ဘူးလို့ပြောနေတယ်လေ!"
"မရဘူးစားရမယ်လေချမ်းရယ်"
ဘယ်သူကဒီလိုအချိန်မှာထမင်းကိုအေးဆေးစားနေနိုင်မှာလဲအဲ့ဒါကိုဟာဗင်ရီတစ်ယောက်ထမင်းစားဖို့သူ့ကိုချော့နေတာတစ်နာရီလောက်ရှိနေပြီဖြစ်သည်။ဟာဗင်ရီ့ပုံကြည့်ရတာညကမအိပ်ဘူးထင်ပါရဲ့မျက်ကွင်းတွေကညိုနေသည်။နွေရာသီကြီးကိုလဲအနွေးထည်က၀တ်ထားသေးသည်။
"ကိုယ်အရင်လိုအတင်းအကြပ်မလုပ်တော့ပါဘူးထမင်းလေးတော့စားပေးပါနော်"
"မစားဘူးဆိုမစားဘူးဘဲပြန်ယူသွား"
ဟာဗင်ရီမျက်ရည်တွေဝဲနေတာကိုမြင်ရသည်။ဒါပေမဲ့လုံး၀အလျှော့မပေးနိုင်ပါ။
"ထမင်းကုန်အောင်စားရင်အဘွားနဲ့ဖုန်းပြောခိုင်းမယ်လေဒါပေမဲ့ကိုယ်ကတော့ကြည့်နေမှာနော်"
"မင်းတစ်ကယ်ပြောနေတာလား"
"အင်းကိုယ်မလိမ်ပါဘူးကိုယ်ခွံ့ကျွေးမယ်နော်"
"မြန်မြန်ကျွေးငါအဘွားနဲ့ပြောချင်နေပြီ"
အခုမှအရှေ့ကကိုယ်တော်ချောကပြုံးလာတော့သည်။
"ဟင်းငါကြက်ကြော်ဘဲစားမှာနော်အရွက်ကြီးမကြိုက်ဘူး"
"အရွက်ကစားပေးရမယ်လေနည်းနည်းတော့"
"မစားချင်ဘူး"
"ကောင်းပါပြီဟကောင်းလား"
"မကောင်းဘူး"
ဗိုက်ဆာနေလို့တော်တော်ကောင်းပေမဲ့ဟာဗင်ရီကိုအမြင်ကပ်လို့မကောင်းဘူးလို့ပြောလိုက်သည်။
"ဟုတ်လား ကိုယ်နောက်တစ်ခါကောင်းအောင်ကြော်ပေးမယ်နော်ပထမဆုံးမလို့"
"ဟိုအန်တီကြီးရှိတာကိုဘာလို့မင်းကကြော်တာလဲ"
"ချမ်းစားမှာကိုကိုယ်တိုင်လုပ်ပေးချင်လို့ဒါနဲ့ဒီမှာစာအုပ်လေးတွေ၀ယ်လာတယ်ပျင်းနေမှာဆိုးလို့"
ဟာဗင်ရီကိုဂရုမစိုက်စွာရှေ့ကစာအုပ်တွေထဲကတစ်အုပ်ကိုရွေးကာကောက်ဖတ်နေလိုက်သည်။ခဏနေတော့ဖတ်နေရင်းရယ်သံကြားလိုက်တာကြောင့်
YOU ARE READING
You can't leave me(Completed)
Misterio / Suspensoမင်းရဲ့မျက်၀န်းလှလှတွေကကိုယ့်ကိုယ်ဘဲကြည့်ရမယ်။ မင်းရဲ့နှုတ်ခမ်းဖျားကကိုယ့်နာမည်ကိုဘဲခေါ်ရမယ်။ မင်းရဲ့အသက်ရှုသံကအစကိုယ့်အတွက်ဘဲဖြစ်ရမယ်။ မင်းရဲ့အရာအားလုံးကကိုယ့်အတွက်ဘဲဖြစ်ရမယ်ချမ်း။ အတ္တကြီးတယ်လို့ဆိုရင်လဲအဲ့တာမင်းကိုသိပ်ချစ်လွန်းလို့ပါ သိပ်ချစ်လွ...
