"ဒီေန႔ဘာလုပ္ခ်င္လဲခ်မ္း"
"ကြၽန္ေတာ့ေျခေထာက္နဲ႔ဘယ္မ်ားသြားလို႔ရမွာမလို႔လဲ"
"ကိုယ္ရွိတာဘဲကိုဘာေတြပူေနတာလဲ"
"ဒါဆိုကြၽန္ေတာ္တို႔ပန္းၿခံျဖစ္ျဖစ္သြားၾကမလားဟင္"
"သေဘာပါဗ်"
ႁပြတ္
"ခင္ဗ်ားေနာ္အရမ္းအသားယူတာဘဲ"
"ကိုယ္တို႔ကရွက္စရာမွမဟုတ္တာ"
"ကြၽန္ေတာ္မွမမွတ္မိေသးတာ"
"အခုျပန္ခ်စ္လိုက္ေတာ့ကြာ ေနာ္"
"အခ်ိန္ေပးဦးသြားမယ္စကားမမ်ားနဲ႔"
"အက်ႌလဲသြားမလားခ်မ္း"
"အင္းဟုတ္တယ္ခင္ဗ်ားအေရွ႕မွာေစာင့္ေန"
"မင္းတစ္ေယာက္ထဲဆိုလဲရတာခက္မွာေပါ့ကိုယ္ကူညီပါ့မယ္"
"မလိုပါဘူးျမန္ျမန္သြား"
"မရဘူးလဲေပးမွာ"
ခ်မ္းလဲသက္ျပင္းခ်လိုက္ကာ ေယာက်ၤားခ်င္းမလို႔ဘာမွဆက္မေတြးဘဲအေပၚအက်ႌကိုခြၽတ္လိုက္သည္။
"ဟိတ္ခင္ဗ်ားျမန္ျမန္လုပ္ဗ်ာကြၽန္ေတာ္ေအးေနၿပီ"
"အင္းပါကိုယ္...."
ဟာဗင္ရီကေျပာေနတာကိုရပ္ၿပီးသူ႔လည္ပင္းကိုလာနမ္းလာတာေၾကာင့္ၾကက္သီးေတြထသြားသည္။
"အင့္ဖယ္"
"ခဏပါဘဲညိမ္ညိမ္ေလးေနေပး"
ခ်မ္းလဲညိမ္ေပးလိုက္ေတာ့ခဏၾကာေတာ့လႊတ္ေပးလာသည္။
"ကဲေဘာင္းဘီလဲမယ္"
"ဟင့္အင္းေတာ္ၿပီမလဲေတာ့ဘူးသြားမယ္"
"ကိုယ္ဘာမွမလုပ္ပါဘူး"
"မရဘူးသြားမယ္"
>>>>>>>>>>>>>>>>>
"အား ခင္ဗ်ားလာဦးဟာဗင္ရီ!"
"ဟင္ခ်မ္းဘာျဖစ္လို႔လဲ"
"ၾကည့္ဦးခင္ဗ်ားလုပ္တာအနီကြက္ႀကီးထင္သြားၿပီ"
"ေအာ္ကိုယ္ကဘာမ်ားလဲလို႔စိတ္ပူသြားတာဘဲ"
"ဘာကိုဘာမ်ားလဲလဲခင္ဗ်ားလုပ္တာေလ"
YOU ARE READING
You can't leave me(Completed)
Misterio / Suspensoမင်းရဲ့မျက်၀န်းလှလှတွေကကိုယ့်ကိုယ်ဘဲကြည့်ရမယ်။ မင်းရဲ့နှုတ်ခမ်းဖျားကကိုယ့်နာမည်ကိုဘဲခေါ်ရမယ်။ မင်းရဲ့အသက်ရှုသံကအစကိုယ့်အတွက်ဘဲဖြစ်ရမယ်။ မင်းရဲ့အရာအားလုံးကကိုယ့်အတွက်ဘဲဖြစ်ရမယ်ချမ်း။ အတ္တကြီးတယ်လို့ဆိုရင်လဲအဲ့တာမင်းကိုသိပ်ချစ်လွန်းလို့ပါ သိပ်ချစ်လွ...
