Chapter 2
မော့တိက ခေါင်းငုံ့ကာ လက်သီးဆုပ်လိုက်သည်။ သူ့သွေးထဲတွင် ပြင်းထန်သည့်အရိပ်လက္ခဏာတို့ လျှံတက်လာသည်။
မော့တိက ဤမျှငြိမ်သက်နေပြီး အရှက်ရခြင်း သို့မဟုတ် နောင်တရခြင်းစသည့် အရိပ်အယောင်များမရှိသည်ကို မမျှော်လင့်ထားခဲ့သဖြင့် ကျူးဝမ်ဇီက ပို၍ဒေါသထွက်လာသည်။ သူကမော့တိဘေးသို့ အရှိန်မြှင့်ကာသွားလိုက်ပြီး ဒေါသတကြီးမေးလိုက်သည်။
"မော့တိ၊ ဒါဘာအဓိပ္ပါယ်လဲ၊ အနည်းဆုံးတော့ အပြစ်ရှိစိတ်လေးတောင် မခံစားရဘူးလား၊ မင်းကအစ်ကိုဝုဟန်ပြောသလိုပါပဲလား၊ ငါမင်းကိုအမြင်မှားခဲ့တာပဲ"
"ငါမင်းကို နောက်ဆုံးအနေနဲ့ အခွင့်အရေးပေးမယ်၊ ငါနဲ့လိုက်ပြီးလျှိုကွေ့ကိုတောင်းပန်ပါ၊ သူမက ကြင်နာသနားတတ်တယ်၊ မင်းကိုခွင့်လွှတ်မှာအသေအချာပဲ၊ ဒါပေမယ့် သူမကကြင်နာတတ်ပြီးပြောဆိုရလွယ်တယ်ဆိုပြီး မင်းသူ့ကိုအနိုင်ကျင့်လို့မရဘူးလေ၊ မင်းကသူမကို ထိခိုက်အောင်လုပ်ဖို့တောင် ကြိုးစားလိုက်သေးတယ်"
သူကမော့လျှိုကွေ့ကိုအနိုင်ကျင့်ပြီး ထိခိုက်အောင်လုပ်ခဲ့တယ်လား။
ယင်းကိုကြားပြီးနောက် မော့တိက ရယ်စရာကောင်းသလိုခံစားလိုက်ရကာ ဒေါသဖြစ်သွား၏။သူက စိတ်ထိခိုက်မှုအလျဥ်းမရှိဘဲ သူ့ပတ်ဝန်းကျင်ကို တစ်ချက်ကြည့်လိုက်ပြီး သူ့အရင်ဘဝက ဘယ်အချိန်မှာလဲဆိုသည်ကို ရုတ်တရက် သတိရလိုက်မိသည် ။
ကြည့်ရသည်မှာ သူစီနီယာနှစ်တွင် မော့လျှိုကွေ့ပေးသည့်သောက်စရာတစ်ခုခုကို သောက်လိုက်မိပြီး မူးသွားသည့်အချိန် ဖြစ်ပုံပင်။ ငါးမိနစ်အတွင်း သူ့ကိုယ်န္ဓာကိုယ်က နီရဲပြီးယောင်ယမ်းလာခဲ့သည်။ အသက်ရှုရခက်ပြီး အသက်ရှုကြပ်ကာ သေဆုံးလုနီးပါးဖြစ်ခဲ့သည်။ အဆုံးတွင် အရေးပေါ်ကုသရန်အတွက် ဆေးရုံကိုအပို့ခံလိုက်ရ၏။ အရေးပေါ်ကားထဲအသယ်မခံရမှီတွင် သူကမော့လျှိုကွေ့ကို မေးခွန်းထုတ်မိသည်။ သူကိုကိုးနဲ့ဓာတ်မတည့်သည်ကို သူမ မသိခဲ့ဘူးလားဟူ၍။
အဆုံးတွင် မော့မိသားစုတစ်ခုလုံး၌ သူ့ကိုအမြဲလိုလို အလွန်ဂရုစိုက်ပြီး စိတ်ပူပေးသည့် သူ၏အစ်မမှာ သူ့အား လုံးလုံးဂရုမစိုက်သည်ကို မယုံကြည်ချင်ခဲ့ပါချေ။
