Chapter 6
ထို့နောက် အမျိုးသမီးက မော့လျှိုကွေ့ကို စိုးရိမ်တကြီးကြည့်လိုက်သည်။ သူမ၏လက်ကို ကိုင်ကာ တိုးတိုးလေးပြောလိုက်သည်။ "ရှောင်ကွေ့၊ မေမေ့ရဲ့ရှောင်ကွေ့လေး၊ အဲ့အကြောင်း မတွေးနဲ့တော့၊ မေမေ့ကိုစိတ်ပူရအောင် မလုပ်ပါနဲ့ကွယ်၊ မမှတ်မိတာ မင်းအပြစ်မှမဟုတ်ပဲ၊ သူဘာနဲ့ဓာတ်မတည့်ဘူးလဲဆိုတာ ငါတို့မိသားစုဝင်တစ်ယောက်မှ သိမနေဘူး၊ သူ့အလာဂျစ်က ငါတို့မိသားစုက ဘယ်သူနဲ့မှ ဆိုင်မနေဘူး၊ မင်းနဲ့လည်းမဆိုင်ဘူး၊ ငါ့ချစ်သမီးလေး မင်းအရမ်းကြင်နာတတ်နေလို့မဖြစ်ဘူး၊ အရာအားလုံးအတွက် တာဝန်ယူမနေနဲ့၊ သူ့ပြဿနာသေးသေးလေးတွေကြောင့် မင်းတစ်ခုခုဖြစ်သွားရင် အမေဘာလုပ်ရမလဲ"
"ကောင်းပြီ အထဲမှာပြောကြတာပေါ့၊ မင်းတို့ဘာလို့ ဒီအရှုပ်ထုပ်တွေကို အပြင်မှာလုပ်နေကြရတာလဲ" နောက်ဆုံးမှဆင်းလာသည့် မော့ဖိုးဖိုးက သူ့တုတ်ကောက်အား မြေပေါ်ဆောင့်ချပြီး မကျေနပ်ကြောင်းပြလာသည်။
"တတိယချွေးမ၊ အပြင်မှာ နေရှိန်ပြင်းလွန်းတယ်၊ ရှောင်ကွေ့ကိုအထဲခေါ်ပြီး နားခိုင်းလိုက်"
"ဟုတ်ကဲ့ပါ အဖေ..." အမျိုးသမီးက လျင်မြန်စွာပင် တုန့်ပြန်လိုက်ပြီး မော့လျှိုကွေ့၏လက်ကို ဆွဲလိုက်၏။
"သွားကြမယ် ရှောင်ကွေ့၊ အမေတို့အထဲမှာ ပြောကြရအောင်"
"အမှန်ပဲ၊ အဲဒါကအမှန်ပဲ၊ အပြင်မှာ အပူရှိန်ပြင်းလွန်းတယ်၊အိမ်ထဲမှာပြောတာက အကောင်းဆုံးပဲ၊ ရှောင်ကွေ့က သွေးအားနည်းနေတာ၊ ဒါကို ပေါ့ပေါ့လေးတွေးလို့မရဘူး၊ အပြင်မှာ အကြာကြီး မနေခိုင်းနဲ့"
လူတစ်စုက ခြံဝင်းအတွင်း ဖြတ်သွားကာ ဗီလာထဲသို့ လျှောက်သွားကြသည်။ ဘေးမှာရပ်နေသည့် မော့တိက သူတို့အတွက် ဖြတ်သွားဖြတ်လာလူတစ်ယောက်ကဲ့သို့ပင် သူ့ကြောင့် အနှောင့်အယှက်ဖြစ်စရာမလိုသည့်အလား။
မော့တိက ခေါင်းငုံ့လိုက်သည်။ ဤသို့ ရင်းနှီးနေသည့် ဆက်ဆံခံရမှုကြောင့် သူ့နှလုံးသား ထုံကျဉ်နေတာ ကြာပါပြီ။
ငယ်စဥ်ကတည်းက ဆူငေါက်ရိုက်နှက်ခြင်းမှလွဲ၍ သူကမမြင်နိုင်သည့် လူတစ်ယောက်လိုပင် မဟုတ်ပါလား။ လျစ်လျူရှုခြင်း၊ မမျှမတဆက်ဆံခြင်း၊ စိတ်ပိုင်းဆိုင်ရာ ရုပ်ပိုင်းဆိုင်ရာ ညှင်းဆဲခံရခြင်း၊ ဤဆက်ဆံပုံတို့အား သူ့နှလုံးသားထဲမှပင် သိလေသည်။
