Chapter 16
" မုထျန်းဟန်.."
မော့တိအဝေးမှလှမ်းကြည့်လိုက်ချိန်တွင် ကြီးမားရှည်လျားသောစတီးပိုက်တစ်ချောင်း မုထျန်းဟန်၏အပေါ်မှ ရုတ်တရက်ဆိုသလို ကျဆင်းလာသည်ကို မြင်လိုက်ရသည်။ ထိုအခိုက်တွင် မော့တိ၏ခြေလက်များအေးစက်သွားကာ သူ၏ရှေ့တွင် ပိတ်ဆို့နေသည့်လူများကို တွန်းဖယ်လိုက်ပြီး မုထျန်းဟန်ရှိရာသို့ အပြေးထွက်လာခဲ့သည်။ဆောက်လုပ်ရေးလုပ်ငန်းခွင်တွင် ရုတ်ရုတ်သဲသဲဖြစ်နေခဲ့သည်။ လုပ်ငန်းခွင်ကိုတာဝန်ယူထားသည့်လူနှင့် အင်ဂျင်နီယာကြီးကြပ်ရေးမှုးတို့သည်လည်း တုန်လှုပ်သွားကာ မုထျန်းဟန်ဆီသို့ ပြေးလာကြသည်။ လိုင်သယ်စစ်မှာလည်း သူပြေးကာ မအော်လိုက်မီအထိ ခေတ္တခဏမျှ ကြောင်အနေမိသည်။
ဖုန်ထု၏နောက်တွင် မုထျန်းဟန်ချောင်းတစ်ချက်ဆိုးလိုက်သည်။ သူ၏လက်ကိုထောက်ကာ စတီးပိုက်ဖြင့်အနည်းငယ်ထိမိသောခြေထောက်ကို ရွှေ့လိုက်သည်။
" မု... မု...မင်းအဆင်ပြေရဲ့လား.."
လိုင်သယ်စစ်စိုးရိမ်တကြီးဖြင့် မြေပြင်တွင်ရှိနေသည့် မုထျန်းဟန်ကိုကြည့်ကာ " မင်းဘယ်နားထိသွားသေးလဲ.. ဟမ် … မု…" ထို့နောက်ဘေးသို့လှည့်ကာ " လူနာတင်ကားအမြန်ခေါ်.. အမြန်ခေါ်…"
လျို့ချန်းခိုင်နှင့်သူ၏ဘေးရှိအင်ဂျင်နီယာတို့မှာလည်း တုန်ယင်နေသည်။ သူတို့အလျင်အမြန်ဖုန်းကို ထုတ်ကာ 120ကိုနှိပ်ခေါ်လိုက်ကြသည်။
" လူနာတင်ကားခေါ်ဖို့ထိမလိုဘူး.. ငါက.. အဟွတ်..ငါအဆင်ပြေတယ်…"
မုထျန်းဟန် သူ၏ကြွက်သားများအပြည့်နှင့်ထောက်ကာ အားပြုလိုက်ပြီး မြေကြီးပေါ်တွင်ထိုင်ကာ ညာဘက်ခြေချင်းဝတ်ကိုပွတ်နေခဲ့သည်။
စတီးပိုက်မှာ သူ၏ခြေချင်းဝတ်ကို ထိမိသွားသော်လည်း အားမှာ မြေကြီးပေါ်သို့ရိုက်မိသွားပြီးမှ ပြန်လည်ကန်ထွက်လာသောကြောင့် အတော်လေးလျော့ပါးနေကာ လက်ကျန်အားမှာ သူ၏ခြေချင်းဝတ်ကိုရိုက်မိသွားသည့်တိုင် သူ၏ခြေထောက်များကိုခံစားမိနေသေးသည့်အတွက် ထိုအရာမှာ အထူးအထွေမဟုတ်ချေ။
