Chapter 17
မုထျန်းဟန်၏ပထမဆုံးတုန့်ပြန်ချက်မှာ " ဟင့်အင်း " ဖြစ်နေလိမ့်မည်ဟု လိုင်သယ်စစ်မထင်ထားခဲ့ပေ။
မုထျန်းဟန်က ငြင်းလိုက်တယ်လား…
ထိုအရာမှာ အကူအညီလိုအပ်နေသည့်ကောင်ငယ်လေးကို ကူညီနိုင်ရုံသာမက ထိုကလေးသည် မုထျန်းဟန်၏အသက်သခင်လည်း ဖြစ်နေသေးသည်။ ကျိန်းသေပေါက်ကိုပင် သူမလုပ်သင့်သည်မှာ ငြင်းပယ်ခြင်းဖြစ်သင့်သည်။
ထို့အပြင် ထိုကောင်လေးမှာ အလွန်ချစ်စရာကောင်းလှပေရာ သူတို့၏အိမ်ထဲတွင် မျက်စိဖမ်းစားနိုင်သော သကြားလုံးလေးရှိနေသကဲ့သို့ ဖြစ်နေပေလိမ့်မည်။
လိုင်သယ်စစ် မုထျန်းဟန်၏ငြင်းပယ်ခြင်းကို ပြင်းပြင်းထန်ထန်ဆန့်ကျင်လိုက်ကာ " ဘာလို့မလုပ်ရမှာလဲ.. ငါတို့သာ သူ့ကိုအပြင်မှာ ပေးငှားလိုက်ရင် သူတစ်ခါပြန်ရှာတွေ့သွားပြီးတော့ ထပ်အရိုက်ခံရရင်ကော…ဘဝကိုကယ်ပေးထားတဲ့ကျေးဇူးကြွေးဆိုတာ ရေတံခွန်လိုပဲ ပြန်ပေးဆပ်သင့်တာတဲ့.. ဒီအဆိုကို ငါအခုပဲသုံးလိုက်တာမဟုတ်ဘူးလား.."
(ကြင်နာမှုမှ ရေတစ်စက်ကိုခံယူပြီး စမ်းချောင်းတစ်ခုသဖွယ် ပြန်ပေးဆပ်ခြင်းကို ဆိုလိုသည်)
ဆိုးသည်မှာ မည်သူကမှ လိုင်သယ်စစ်၏အသုံးအနှုန်းကို အရေးမစိုက်ခဲ့ကြပေ။
မော့တိ သူ၏အောက်နှုတ်ခမ်းကို ကိုက်လိုက်မိသည်။ သူသည်လည်း သူလက်မခံခင်မှာပင် မုထျန်းဟန်မှ ငြင်းပယ်မည်ကို မထင်ထားမိခဲ့ချေ။
ကြည့်ရသည်မှာ သူ မုထျန်းဟန်ကို အထင်သေးမိခြင်း သို့မဟုတ် ထိုသူကို လုံးလုံးနားမလည်ခြင်းသာ ဖြစ်ပေလိမ့်မည်။
မုထျန်းဟန်အတွက်မူ သူ၏ သေးငယ်သည့်အကူအညီလေးမှာ မည်သို့မှနေမည်မဟုတ်ချေ။ သူ ဤသေးငယ်သည့်အရာလေးဖြင့် မုထျန်းဟန်ကို သူ၏အနာဂတ်ခိုလှုံရာအဖြစ် လုပ်ဆောင်နိုင်မည်မဟုတ်ချေ။
သူ၏ကိုယ်ပိုင်အရည်အသွေးကို မြင့်တင်ကာ အဆက်အသွယ်များပို၍ကျယ်ပြန့်လာရန် လုပ်ဆောင်ရမည်သာမက သူနှင့်မုထျန်းဟန်တို့၏ ချစ်ခင်မှုအမှတ်များကို ပို၍တိုးတက်လာအောင် လုပ်ဆောင်ရန်လည်း လိုသေးသည်။
