Chapter 59
မော့စန်းကျစ်တစ်ယောက် နာရီဝက်ပင်မကြာလိုက်ဘဲ ပြန်ရောက်လာသည်။
မျက်နှာပေါ်တွင် ချွေးတရွှဲရွှဲဖြင့် ဧည့်ခန်းထဲသို့ ကရောသောပါး ဝင်လာပြီးနောက် မြင်လိုက်ရသည်မှာကား စုန့်ယွီသည် မော့ဘိုးဘိုးနှင့် ဟက်ဟက်ပက်ပက် စကားဖောင်ဖွဲ့နေကြခြင်းပင်။
“စန်းကျစ်၊ ပြန်ရောက်လာပြီပဲ”
ဒုတိယဒေါ်လေးက မော့စန်းကျစ်ထံသို့ အရောက်သွားသော်လည်း မော့စန်းကျစ်က စုန့်ယွီဆီသို့သာ တဟုန်ထိုး သွားပြီး သူ၏လက်မောင်းကို ဖမ်းဆွဲလိုက်သည်။
“မင်း... မင်း ဘာလို့ရောက်လာတာလဲ”
“လာလို့ မရဘူးလား”
စုန့်ယွီက ပြုံးလိုက်ပြီး မော့စန်းကျစ်ကို အေးတိအေးစက် ကြည့်နေသည်။
“စန်းကျစ်၊ သား ဘာလုပ်နေ...”
“အမေ၊ ကျွန်တော် ရှောင်ယွီရဲ့အစ်ကိုနဲ့ ပြောစရာရှိလို့ အရင်သွားနှင့်မယ်”
မော့စန်းကျစ်က သူ့အမေကို ကြားဝင်ဖြတ်ပြောသည်။ သူသည် စုန့်ယွီ၏လက်မောင်းကို ဆုပ်ကိုင်ထားပြီး ထွက်သွားခါနီးတွင် မော့ဘိုးဘိုး၏တားဆီးခြင်းကို ခံလိုက်ရသည်။
“မင်း ဘာဖြစ်နေတာလဲ။ ဧည့်သည်ကို ဒီလိုပဲ ဆက်ဆံရသလား။ မော့မိသားစုက သူတို့ကလေးတွေကို သေသေချာချာ မဆုံးမထားဘူးလို့ လူတွေ တွေးသွားကြတော့မှာပဲ။”
“ဘိုးဘိုး၊ ကျွန်တော်တို့ အရမ်းအရေးကြီးကိစ္စ ဆွေးနွေးစရာရှိလို့ပါ။ ကျွန်တော်...”
“ဒီလိုဆိုရင်ရော။ အရင်ဆုံး မင်းအခန်းထဲမှာ ဝင်ဆွေးနွေးကြမယ်။ ခဏနေ အန်တီနဲ့အတူ ညစာစားချင်သေးလို့။”
စုန့်ယွီက ခပ်ပြုံးပြုံးဖြင့် မော့စန်းကျစ် ဆုပ်ကိုင်ထားသည့်ကြားမှ သူ၏လက်ကို ပြန်ရုတ်လိုက်သည်။
“မင်း...”
မော့စန်းကျစ်၏စိတ်ထဲတွင် ဒေါသူပုန်ထနေလေပြီ။ သို့သော် ယခုအချိန်သည် လက်ပါသင့်သည့်အချိန်မဟုတ်သည်ကို သူသိသည်။ ထို့ကြောင့် စုန့်ယွီကိုသာ အဝေးတစ်နေရာသို့ ဆွဲခေါ်သွားလိုက်သည်။ သူ၏ဒေါသကို ချုပ်ထိန်းထားပြီး အနားတိုးကပ်ကာ မည်သူမျှမမြင်အောင် ကိုယ်လုံးဖြင့်ကွယ်ထားလိုက်သည်။ ထို့နောက် စုန့်ယွီအား မြတ်နိုးကြင်နာသည့်လေသံဖြင့် ပြောလိုက်သည်။
