Chapter 89
စည်းမျဥ်းကြောင့် အသင်းအားလုံးနီးပါး အခက်အခဲဖြစ်နေကြရာ မော့တိက ပထမချန်ပီယံပွဲတွင် ရှင်းဝေ့သောင်နှင့် ဆက်သွားသင့်မသင့်အပေါ် ဝေခွဲရခက်နေခဲ့သည်။ အခြားအသင်းများ အရှုပ်အထွေးတွင်း ကျရောက်နေကြရာ သူတို့က ယခုပွဲတွင် ရှင်းဝေ့သောင်နှင့်အတူ အမှန်တကယ် အနိုင်ရနိုင်ချေရှိသည်။
မော့တိက မုထျန်းဟန်ကို အဆိုပါအခက်အခဲအကြောင်း စာပို့ရင်း သူ့အမြင်ကိုပါ မေးလိုက်၏။
မုထျန်းဟန်ထံမှ ပြန်စာမလာမှီ ထူးဆန်းသောဖုန်းခေါ်ဆိုမှုတစ်ခု အဆောင်သို့ရောက်လာခဲ့သည်။
ကျောင်းရှိ အဆောင်ဟောင်းများက မော့တိနေထိုင်ခဲ့သော အဆောင်ကဲ့သို့ပင် ကြိုးဖုန်းများအား တပ်ဆင်ထားလေသည်။ သို့သော် မည်သူမှအသုံးမပြုကြချေ။
ရှန့်ယွီချောင်က ဖုန်းကိုကိုင်ကာ စကားနှစ်ခွန်းလောက်ပြောပြီးနောက် မော့တိကို ခေါ်လိုက်သည်။
“ ရှောင်တိ...ရှောင်တိ....ဒါ မင်းဖုန်း...”
“ငါလား...”
မော့တိ အံ့သြသွားကာ ဖုန်းကိုဖြေကြားလိုက်၏။
“ဟယ်လို...ဘယ်သူပါလဲ...”
“ဟမ့်...” အေးစက်စက်နှာမှုတ်သံက ဖုန်းတစ်ဖက်မှ ထွက်ပေါ်လာခဲ့သည်။
“…..”
မော့တိ အနည်းငယ် အူကြောင်ကြောင်ဖြစ်သွား၏။
“အခုပြောနေတာ ဘယ်သူပါလဲ...”
“ကျစ်...”
အခြားတစ်ဖက်က နှစ်လိုဖွယ်မရှိသည့် အသံကို ပြုလုပ်လိုက်ပြန်သည်။
“မင်းဘာမှမပြောရင် ငါဖုန်းချလိုက်တော့မယ်...”
မော့တိက ထူးဆန်းသော တုံ့ပြန်မှုနှစ်ခုကြောင့် စိတ်လေသွားကာ ဖုန်းချလိုက်လေသည်။
သူ နောက်လှည့်ပြီး ခြေလှမ်းနှစ်လှမ်းမျှ လျှောက်ရုံရှိသေး။ ဖုန်းက တဖန်ထပ်မြည်လာခဲ့၏။
မော့တိ စကားပြောခွက်ကို ကိုင်လိုက်ကာ ဘာမှမဆိုရသေးခင် ဒေါသထွက်နေသောအသံက သူ့နားစည်သို့ ရိုက်ခတ်လာခဲ့သည်။
