Chapter 79
မော့တိ၏ သနားစရာကောင်းပြီး နောင်တရနေသည့်အပြုအမူကို တွေ့လိုက်ရသဖြင့် မုထျန်းဟန်မှာ သူ့အားဆက်လက်၍ စိတ်မဆိုးနိုင်တော့ပေ။
“အခုတော့ ကြောက်ရမှန်းသိပြီပေါ့လေ!” မုထျန်းဟန်က မော့တိ၏ဆံပင်တို့ကို ဖွလိုက်သည်။ သူက ဒေါသထွက်နေဆဲဖြစ်သည့်တိုင် နူးညံ့မှုတို့ကား ပျောက်မသွားပေ။ “ကိုယ့်ကိုမင်းဖုန်းပြ...”
“အမ်း...” မော့တိက နာနာခံခံဖြင့်ပင် သူ့ဖုန်းကို မုထျန်းဟန်ထံ လွှဲပြောင်းပေးလိုက်သည်။ သူက စိတ်ထဲမှနေ၍ သက်ပြင်းကြီးတစ်ချက်ချလိုက်မိ၏။
အဲဒါက အရမ်းနီးကပ်နေပြီ။
သို့ပေမယ့် ဤမျှမြန်မြန်ပြီးသွားလိမ့်မည်ဟု သူမမျှော်လင့်ခဲ့ပေ။
မုထျန်းဟန်က အကြည့်ကိုအောက်ပို့လျက် မျက်နှာပြင်ထက်ရှိ ရွံရှာဖွယ်ပို့စ်များကို ဖတ်လိုက်ပြီးနောက် သူ့မျက်နှာက မှင်ရည်ထဲနစ်ထားသည့်ပမာ တဖြည်းဖြည်း ပြောင်းလဲ၍လာသည်။
“ကိုကို စိတ်မဆိုးပါနဲ့၊ အခု အဲဒါက စောင့်ကြည့်မှုအောက်မှာရောက်နေပြီ ပြီးတော့ ကျွန်တော်တို့ တန်ပြန်အစီအစဥ်တွေ ဆွဲလို့ရတာပဲ၊ အဆင်ပြေသွားမှာပါ ...” မော့တိက သူ့အား တည်ငြိမ်သွားအောင် ကြိုးစားနေခဲ့သည်။
မုထျန်းဟန် : “ကိုယ်စိတ်ဆိုးမှာကိုတော့ မင်းသိတယ်လား၊ သူတို့က ဘယ်လိုလူတွေလဲ၊ တစ်ယောက်ထက် တစ်ယောက်က ပိုဆိုးနေတယ်၊ ဒါကို မင်းက မင်းကိုယ်တိုင် ဖြေရှင်းချင်သေးတာလား !”
မော့တိ : “…”
ဘာလို့ ဒီအကြောင်းကိုပဲ ပြန်ရောက်သွားရပြန်တာလဲ။
“ပြီးတော့ ကိုယ်ထင်တာသာ မမှားရင် မင်းကိုယ်မင်း အန္တရာယ်ထဲ ဆွဲသွင်းဖို့ကြံနေတာမလား၊ မဟုတ်ဘူးလား” မုထျန်းဟန်က မော့တိအား တင်းမာသည့်မျက်နှာထားဖြင့် ကြည့်လိုက်ကာ “မင်းက သူတို့အစီအစဥ်ကို သိနေတာကြောင့် အခွင့်ကောင်းယူပြီး မင်းကိုယ်မင်း ကာကွယ်မယ်လို့ တွေးနေတာမလား၊ အဲဒီ့လူတွေ မင်းကိုဒုက္ခပေးခွင့်ပြုပြီးတာနဲ့ မော့စစ်လန်ကို ဆန့်ကျင်ဖို့ သက်သေယူပြီး သူ့ကို ထောင်ထဲပို့ဖို့ကြံနေတာလေ၊ ဟုတ်တယ်မလား ”
