Chapter 37
မော့တိက ကြိုတင်မှာထားသောကြောင့် သူတို့နှစ်ဦးမှာ ဆယ်မီတာကျော်ရှည်သည့် ကြမ်းတမ်းသောတန်းစီခြင်းကို ရှောင်ရှားနိုင်ခဲ့သည်။ စားပွဲထိုးက ထောင့်တစ်နေရာက စားပွဲတစ်ခုဆီ ခေါ်သွားသည် ။
"မင်္ဂလာညချမ်းလေးပါ၊ ဒါတွေက ကျွန်တော်တို့ဆိုင်က အခမဲ့ အချိုပွဲနဲ့ သရေစာတွေပါ။"
စားပွဲထိုးလူငယ်လေးက မော့တိအား အနည်းငယ်ခိုးကြည့်လိုက်သော်လည်း ဘာမှ တော့မပြောပေ။
မော့တိသည် သူတို့စားသည့်အခါ၌ maskကို ဖြုတ်သင့်သည်ဟု တွေးကာ သူ့မျက်နှာဖုံးကို ဆွဲချလိုက်သည်။
မုထျန်းဟန်က စားပွဲထိုးကို ကျေးဇူးတင်လိုက်သည်။။ သူနှင့်မော့တိ ဟင်းအမျိုးများစွာကို အတူတူ မှာကြားပြီးနောက် စားပွဲထိုးက ထွက်သွား၏။
"ရပါတယ်။ အချိန်ကြာပြီးနောက် မင်းကို လမ်းလျှောက်နေတဲ့ အာရုံစိုက်စရာတစ်ခုလို မဆက်ဆံကြတော့ဘူး။"
မုထျန်းဟန်က သူ့ကို နှစ်သိမ့်ပေးပြီး နောက်တော့ နောက်ပြောင်လာသည်။
“မင်း လုတာ့ကွမ် လိုချင်လား?”
မော့တိက ဘယ်ညာကြည့်လိုက်သည်။ သူက လုတာ့ကွမ်ကို လျင်မြန်စွာ ကောက်ယူလိုက်ပြီး လျင်မြန်သော လုပ်ရပ်ဖြင့် သူ့မျက်နှာဖုံးကို ဆွဲချကာ သူ့ပါးစပ်ထဲကို ထည့်လိုက်ပြီးနောက် မျက်နှာဖုံးကို ပြန်ဆွဲတင်လိုက်သည်။ ထို့နောက် သူက မုထျန်းဟန်ကို ဂုဏ်ယူနေသောအကြည့်ဖြင့် ကြည့်ပေးလိုက်သည်။
မော့တိ၏ လှုပ်ရှားမှုနှင့် ဖောင်းကားနေသော ပါးပြင်လေးကိုမြင်လိုက်ရပြီးနောက် သူ၏ ဂုဏ်ယူနေသော အကြည့်သည်ပင် မုထျန်းဟန်ကိုရယ်ချင်လာစေသည်။ သူ့ပါးစပ်ကို လက်ဖြင့်အုပ်ကာ ရယ်မောလိုက်ကာ တည်ငြိမ်စွာပြောရန်ကြိုးစား နေသည်။
“ဒါကို မမျှော်လင့်မိထားဘူး။ စာအုပ်တစ်အုပ်ကို မျက်နှာဖုံးကြည့်ပြီး အကဲဖြတ်လို့မရဘူးပဲ။ မင်းရဲ့ လှုပ်ရှားမှုက တကယ်ကို ကျွမ်းကျင်ချက်။ အံ့သြစရာပဲ။”
မော့တိ၏ ပါးစပ်ထဲ၌ အလွန်ပြည့်နေသဖြင့် သူ့လျှာမှာ ထားစရာနေရာပင် မရှိပေ။ စကားပြောချင်သော်လည်း မတတ်နိုင်ချေ။ သူ့လျှာအား လွတ်လွတ်လပ်လပ် လှုပ်ရှားနိုင်ဖို့ရာ လုတာ့ကွမ် ကို မိနစ်ဝက်ခန့် ပြင်းပြင်းထန်ထန် ဝါးခဲ့ရသည်။
