Chapter 45
သဘောတူညီချက်စာချုပ်ကို လက်မှတ်ထိုး၍ အသေးစိတ်အချက်များကို သဘောတူပြီးနောက် မော့တိက ထွက်သွားလေသည်။ သူတို့ သုံးယောက်သား “အိပ်မက်နောက်သို့ လိုက်ပါသူများအဖွဲ့ ဝီချက်စကားပြောခန်း”ကို ဖန်တီးလိုက်ကြ၏။
နာမည်ပေးရာတွင် ပါရမီမပါသူ မော့တိက ၎င်းနာမည်ကို ပေးခဲ့ခြင်းပင်။ ဖန်ချန်းလောင်နှင့် ဟန်ချောင်က တစ်ခဏမျှ အချိန်ယူ၍ စဉ်းစားခဲ့ကြသော်ငြား သူတို့နှစ်ယောက်သည်လည်း နာမည်ပေးရာတွင် ပါရမီမပါသဖြင့် အဖွဲ့အတွက် နာမည်ကောင်းတစ်ခု မထွက်လာသောကြောင့် မငြင်းပယ်ကြတော့ချေ။
နေ့ရက်များ ကုန်လွန်လာသည်နှင့်အမျှ ကိစ္စများမှာ ပို၍ အလုပ်များလာကြသည်။
မျက်စိနှစ်လုံး ပွင့်သည့်အချိန်တည်းက မော့တိမှာ ကုဒ်ရေးရသည်။ သူ့မျက်လုံးများ မှိတ်သွားသည့်တိုင်အောင် သူ့ခေါင်းထဲတွင် ကွန်ပျူတာကုဒ်များသာ ပြည့်နှက်နေ၏။ သူက တစ်နေ့လျှင် ၄ နာရီခန့်သာ အိပ်စက်သဖြင့် နောက်ဆုံးတွင်မူ သူ့မျက်လုံးအောက်တွင် မျက်ကွင်းညိုများ တစ်ကွင်းပြီး တစ်ကွင်း ပေါ်လာလေတော့သည်။
မော့တိက ဤအတိုင်းအတာထိ အလုပ်များနေသည်ကို မြင်ရသောအခါ မုထျန်းဟန်မှာ သူအချစ်ဆုံး ကောင်လေး၏ အရည်အချင်းအတွက် ဂုဏ်ယူနေသော်လည်း အခြားတစ်ဖက်တွင်မူ သူ့နှလုံးသားမှာ နာကျင်နေရသည်။ သူက အိုင်တီပရိုဂရမ်မာ တစ်ယောက်၊ နှစ်ယောက်နှင့် မော့တိကို မိတ်ဆက်ပေးချင်သော်လည်း မော့တိက ငြင်းဆန်လိုက်သည်။
သူ၏ အရင်ဘဝနှင့် နှိုင်းယှဉ်ပါက ယခုအခါ ကိစ္စများမှာ အတော်လေး ပို၍ ကောင်းမွန်လာပြီ ဖြစ်၏။ အနည်းဆုံး သူက အဆက်မပြတ် ကြောက်ရွံ့နေစရာ မလိုသလို သတိကြီးကြီး ထားနေရန်လည်း မလိုတော့ပေ။ ယခုအခါ သူက လွတ်လွတ်လပ်လပ် ဖန်တီးနိုင်သည့် လုံခြုံသော ပတ်ဝန်းကျင်တစ်ခုသို့ ရောက်နေပြီ ဖြစ်သောကြောင့် သူ မည်မျှ ပင်ပန်းနေပါစေ ပျော်ရွှင်နေဆဲပင်။
ထို့ပြင် သူက မော့မိသားစုနှင့် ချင်ချန်းယီတို့လက်မှ ကာကွယ်စောင့်ရှောက်ပေးရန်အတွက် မုထျန်းဟန်အပေါ် အားကိုးထားပြီး ဖြစ်သည်။ သူ့ဘဝ၏ အခြားသော ကဏ္ဍများတွင်မူ သူက မုထျန်းဟန်၏ အကူအညီပေါ် မှီခိုနေမည် မဟုတ်ပေ။
