Chapter 7
မော့တိက အသံအနည်းငယ်ကျယ်အောင် စာရိုက်နေလိုက်သည်။
အခြားကုဒ်များထည့်ပြီးနောက် အခြားပရိုဂရမ်ကိုဖွင့်ကာ လိုင်စင်နံပါတ်ပြားကို ထည့်သွင်းလိုက်သည်။
သူက မျက်နှာပြင်ပေါ်ရှိ အချက်အလက်များကို ပြန်လည်ဆန်းသစ်ထားသည်။
မော့တိက အမြန်ကြည့်လိုက်ပြီး နောက်ဆူံးတွင် သူပြန်မွေးဖွားပြီးကတည်းက အပျော်ရွှင်ရဆုံးသတင်းကို လက်ခံရရှိခဲ့သည်။
ထိုကားပိုင်ရှင်က အမှန်ပင် မုထျန်းဟန်ဖြစ်နေ၏။
ထို့အပြင် ကားက မကြာခဏဆိုသလို မြို့တော်အရှေ့ဘက်ဆင်ခြေဖုံးရှိ ဆောက်လုပ်ရေးလုပ်ငန်းခွင်ကြီးတစ်ခုအနီးတွင် ပေါ်လာတတ်သည်။ထိုမြေကွက်က ရှောင်မိသားစုပိုင်ဖြစ်သည်ကို သူသတိရလိုက်ပြီး သူတို့က ထိုမြေကွက်ကို ပရောဂျက်ကြီးတစ်ခုပြင်ဆင်ရန် အသုံးပြုခဲ့ကြသည်။မုထျန်းဟန်က သတင်းအချို့နှင့် နိုင်ငံခြားလူမှုကွန်ရက်ဈေးကွက်ကို လွှမ်းမိုးပြီးနောက် သူ၏စီးပွားရေးကို ဤနေရာတွင် ချဲ့ထွင်ရန် ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်လား။
သို့သော်လည်း သူ့ယခင်ဘဝတွင် မုထျန်းဟန်၏ဒုတိယမြောက်စက်မှုလုပ်ငန်းမှာ မတော်တဆကြောင့် သူ့ခြေထောက်များကို ဆုံးရှူံးရသည်အထိ မတည်ထောင်ရသေးပေ။
မော့တိမှာ မနက်သုံးနာရီအထိ အိပ်မပျော်ချေ။သို့သော်လည်း သူထလိုက်သည့်အချိန်၌ ကောင်းကင်ကြီးက မှောင်နေဆဲဖြစ်၏။
သူ့ဖုန်းကိုကြည့်လိုက်ရာ ငါးနာရီသာရှိသေးသည်။
စိတ်ကျန်းမာရေးဆေးရုံတွင် နှစ်ဝက်ကြာအောင် နေခဲ့ရပြီးနောက် မော့တိ၏ အိပ်စက်မှုပုံစံက ကြောက်စရာကောင်းလာသည်။ နေ့တိုင်းလိုလို လူနာများ၏ အာခေါင်ခြစ်အော်သံများ၊ အော်ဟစ်သံများနှင့် ရူးသွပ်စွာရယ်မောသံများကို သူကြားရသည်။ မော့မိသားစုက ဆရာဝန်တွေကို သူ့အား ညှဉ်းပန်းနှိပ်စက်ရန် အမိန့်ပေးခဲ့သည်ကိုပါ ပေါင်းထည့်လျှင် နှစ်နာရီသာအိပ်စက်ခြင်းက စံနှုန်းတစ်ခုဖြစ်လာ၏။ ။
