Chapter 20
သူတို့နှစ်ဦးတိုက်ခိုက်နေခြင်းမှာ ရပ်တန့်သွားချိန်၌ မော့လျှိုကွေ့ သူတို့နားသို့ အလျင်အမြန်ပြေးလာကာ ငုံ့ချလိုက်ပြီး " ရှောင်တိ… နင်သူ့လက်ကောက်ဝတ်ကို ချိုးလိုက်တာလား…"
မော့လျှိုကွေ့၏စိုးရိမ်တကြီးဖြင့် လက်မခံနိုင်သည့်မျက်နှာကိုကြည့်ကာ မော့တိပြုံးလျက် " မမက သူ့ကို စိတ်ပူနေတာလား…"
" သူကကလေးပဲရှိသေးတာလေ… ဂျူနီယာအထက်တန်းကျောင်းကတောင် ဖြစ်နိုင်သေးတယ်…မင်းဘယ်လိုလုပ်ပြီး သူ့ကိုဒီလောက်ထိခိုက်အောင်လုပ်ရတာလဲ…"
မော့လျှိုကွေ့ သူမ၏စိတ်ပူပန်နေသော မျက်နှာကို ဆက်ထိန်းထားကာ မော့တိကို တစ်ချက်ကြည့်လိုက်ပြီး "
ငါကသူ့ကိုစိတ်ပူနေတာမဟုတ်ပါဘူး… မင်းကိုစိတ်ပူတာပါ… တကယ်လို့ သူ့မိဘတွေက ကျောင်းကိုလာတိုင်ရင်ကော ဘယ်လိုလုပ်မလဲ.. အဲ့ကျရင် နင့်ရဲ့မှတ်တမ်းမှာ မှတ်ချက်ပါသွားမှာလေ … ဒီလိုဆိုဒုက္ခများကုန်မှာပေါ့…"
" တကယ်ကို ငါ့အစ်မပါပဲ..နင်ကအရာတိုင်းကို လိုက်တွေးနေတာ…" မော့တိ ခံစားချက်ကင်းမဲ့သည့်ပုံနှင့် ခေါင်းငြိမ့်ပြလိုက်ပြီးနောက် " ငါတောင် သူ့ကျောင်းကိုသွားပြီး သူ့မှတ်တမ်းထဲမှတ်ချက်ထည့်ပေးဖို့ မစဉ်းစားမိဘူး…"
" ?.." မော့လျှိုကွေ့ အတန်ငယ်မျှ ရှော့ရသွားပြီး " မဟုတ်ဘူးလေ… ငါပြောချင်တာအဲ့လိုမဟုတ်…"
" အဲ့ဒါဆို မမကဘာကိုဆိုလိုချင်တာလဲ…"
" ငါပြောချင်တာက.." မော့လျှိုကွေ့ ပထမဆုံးအကြိမ်အဖြစ် သူမ၏မောင်ငယ်လေးမှာ နက်မှောင်တောက်ပနေသောမျက်လုံးများဖြင့် လူများကိုစိုက်ကြည့်တတ်ကြောင်းကို သဘောပေါက်သွားခဲ့သည်။ သူမထိုမျက်လုံးကို အတန်ငယ်မျှ ကြောက်ရွံထိတ်လန့်သွားသဖြင့် သူမ၏လည်ချောင်းမှာ မသိစိတ်ကြောင့် ရွေ့လျားသွားကာ " ငါပြောချင်တာက မင်းတို့နှစ်ယောက် အချင်းချင်းတောင်းပန်လိုက်ကြပြီးတော့ ခွင့်လွှတ်လိုက်သင့်တယ်…အပြန်အလှန်တိုက်ခိုက်နေကြတာက ကောင်းတဲ့အရာမဟုတ်ဘူးလေ…"
