ဧကရာဇ်ကြီးရဲ့ အနှစ်သက်ဆုံး ကိုယ်လုပ်​တော်​လေးက အိုတစ်​ယောက်ပဲ||မြန်မာဘာသာပြန်||

[17]

[Unicode]

အခန်း(၁၇): မျှားပစ်ခြင်း

သူ့လက်တွေ၊ ခြေထောက်တွေ၊ ခါးတွေနဲ့ တခြားနေရာတွေအားလုံးလိုလို နာကျင်ကိုက်ခဲနေပြီး နာကျင်မှုရဲ့ ခံနိုင်ရည်ဟာ ကန့်သတ်ချက်တွေကို ကျော်သွားချေပြီ။ သူ ပြုံးတောင်မပြုံးနိုင်တော့ပေ။ သူ ရယ်ဖို့ကြိုးစားလိုက်တိုင်း ခါးက ကြွက်သားတွေ တင်းကျပ်လာကာ နာကျင်သွားရသည်။ သူ့တွင် လှုပ်ရှားဖို့ရာ သတ္တိမရှိသောကြောင့် ထိုနေရာတွင်သာ စွန့်ပစ်ခံထားရသော ငါးဆားနူအဖြစ်သို့ တိုက်ရိုက်ပြောင်းလဲသွားလေသည်။

မြင်းစီးပြီးတာနဲ့ ခြေထောက်ကို ရေနွေးနဲ့စိမ်၊ နှိပ်ပေးထားလို့သာ သက်သာရာရသွားခြင်းပင်။ ဒါမှမဟုတ်ရင်တော့ ဝမ်မင်ယွီတစ်​ယောက် သူ့အနေနဲ့ နောက်ဘဝတစ်ခုကို ဖြတ်သန်းရ​တော့မယ်လို့ ယုံကြည်မိသည်။

လွန်ခဲ့သည့်ရက်အနည်းငယ်အတွင်း လက်ရေးလှ​လေ့ကျင့်ရန် သူ စုတ်တံကို ကိုင်လိုက်တိုင်း သူ့လက်များမှာ အနည်းငယ်တုန်ယင်လာသည်။ဒါကို ကုန်းရွှီ ကြား​တော့ သူ နားမလည်နိုင် ဖြစ်ရသည်။ဝမ်မင်ယွီတစ်​ယောက် မြင်းစီးသင်​နေကြောင်း သိ​တော့မှ သူ နားလည်သွားပြီး ပြောလိုက်သည်။ "သခင်လေးကို မြင်​တော့ ကျွန်တော် ငယ်ငယ်က မြင်းစီးသင်ခဲ့တဲ့ အချိန်တွေကို အမှတ်ရသွားတယ်။ အဲဒီရက်တွေတုန်းက ဆရာက ကျွန်တော့်ကို တမင်တကာ ညှဉ်းပန်းနှိပ်စက်နေတယ်လို့တောင် ခံစားရတယ်။”

ဝမ်မင်ယွီ သူ့စိတ်ထဲတွင် ရေရွတ်နေသည်- ကျွန်တော်လည်း အာဏာရှင်ကြီးက ပုံစံအမျိုးမျိုးနဲ့ ရည်ရွယ်ချက်ရှိရှိ ညှဉ်းပန်းနှိပ်စက်ခဲ့တယ်လို့ သံသယဖြစ်မိတယ်။

ဝမ်မင်ယွီသည် ယခင်ပုံစံအတိုင်း ကောင်းကောင်းမရေးနိုင်သေးသောကြောင့် ကုန်းရွှီ၏သင်ကြားချက်များသည် နှုတ်ဖြင့်ပြောဆိုရသည့် သင်ခန်းစာပေါ်တွင်သာ အဓိကထားခဲ့ပြီး သူပေးသောအိမ်စာများသည် ဖတ်စာစာအုပ်များဖြစ်လာခဲ့သည်။

အတန်းချိန်အတွင်း ဝမ်မင်ယွီသည် အာရုံစူးစိုက်ထားခဲ့တာ​ကြောင့်  အိမ်စာများအားလုံးပြီးသွားကာ ကျန်အချိန်များကို ကြမ်းပြင်တွင် လှဲလျောင်းနေခဲ့သည်။